پروفایل کاربر - apada80

مرگ روز

می رفت آفتاب و؛ به دنبال می کشید
دامن ز دست کشته خود ؛ روز نیمه جان
خونین فتاده روزازآن تیغ خون فشان ؛
درخاک می تپید وپی یار می خزید.

خندید آفتاب که :« این اشک وآه چیست؟
خوش باش روز غمزده ! هنگام رفتن است.
چون من بخند خورم وخوش ؛ این چه شیون است ؟
ما هردو می رویم ؛ دگر جای شکوه نیست !»

نالید روز خسته که : « ای پادشاه نور !
شادی از آن تست ؛ نه از آن من ؛ بلی
ما هردو می رویم ازین رهگذر ؛ ولی
تو می روی به حجله ومن می روم به گور !...»

«سایه »