پروفایل کاربر - Artin_Shahvaran

آنقدر زمين خورده ام که بدانم

براي برخاستن

نه دستي از برون

که همتي از درون

لازم است

حالا اما…

نمي خواهم برخيزم

در سياهي اين شب بي ماه

مي خواهم اندکي بياسايم

فردا

فردا

برمي خيزم

وقتي که فهميده باشم چرا

زمين خورده ام

هميشه اين گونه بوده است:
کسي را که خيلي دوست داري، زود از دست مي دهي، پيش از آنکه خوب نگاهش کني. پيش از آنکه تمام حرفهايت را به او بگويي، پيش از آنکه همه لبخندهايت را به او نشان بدهي، مثل پروانه اي زيبا، بال مي گيرد و دور مي شود ، فکر مي کردي مي تواني تا آخرين روزي که زمين به دور خود مي چرخد و خورشيد از پشت کوهها سرک مي کشد در کنارش باشي.

هميشه اين گونه بوده است:
کسي که از ديدنش سير نشده اي زود از دنياي تو ميرود ، وقتي به خودت مي آيي که حتي ردي از او در كوچه نيست. فکر مي کردي مي تواني با او به همه باغها سر بزني ، هنوز روزهاي زيادي بايد با او به تماشاي موجها مي رفتي ، هنوز ساعتهاي صميمانه اي بايد با او زير باران اشک مي ريختي.

هميشه اين گونه بوده است:
وقتي از هر روزي بيشتر به او نياز داري ، وقتي هنوز پيراهن خوشبختي را کا ملا بر تن نکرده اي ، وقتي هنوز ترانه هاي عاشقي را تا آخر با او نخوانده اي، ناباورانه او را در کنارت نمي بيني ، فکر مي کردي دست در دست او خنده کنان به آن سوي نرده هاي آسمان خواهي رفت تا صورتت را پر از بوسه و نور کند.

هميشه اين گونه بوده است:
او که مي رود ، او که براي هميشه مي رود آنقدر تنها مي شوي که نام روزها را فراموش مي کني ، از عقربه هاي ساعت مي گريزي و هيچ فرشته اي به خوابت نمي آيد، ديگر باران نمي بارد...