توچون بو در گل ياسى... توآغاز هراحساسى... خداوندا منم عاصى... تويى چون باد آزاده،منم چون خار درمانده، توبارانى وسيرابى،منم درحسرت آبى... دراين شنزارطوفانى،بسازازنو توانسانى، زاين جسم پريشانى که ميسوزدزنادانى...

صبح امروزکسی گفت به من:
تو چقدر تنهایی !
گفتمش در پاسخ :
تو چقدر حساسی ؛
تن من گر تنهاست،
دل من با دلهاست،
دوستانی دارم
بهتر از برگ درخت
که دعایم گویند و دعاشان گویم،
یادشان دردل من ،
قلبشان منزل من...!
صافى آب مرا يادتو انداخت،رفيق!
تو دلت سبز،
لبت سرخ،
چراغت روشن!
چرخ روزيت هميشه چرخان!
نفست داغ،
تنت گرم،
دعايت با من!
روزهايت پى هم خوش باشد..



یکی از مزایای دانشگاه های ایران اینه که دخترا اگه بعد از 4 سال هیچی نشن
حداقل یک آرایشگر خوب میشن!

وقتی به کسی بطور کامل و بدون هیچ شک و تردیدی اعتماد می کنید
در نهایت دو نتیجه کلی خواهید داشت
شخصی برای زندگی
یا
درسی برای زندگی...

+5

ای تیر نگاهت به دل زار کجایی
ای روی گلت شمع شب تار کجایی
آرام و قرار دل بی تاب و شکیبم
آرام وقرار دل بیمار کجایی
گویم به که مانی که خلایق بشناسند
در مشکل من فاطمه رخسار کجایی
هر جا که تو هستی دل حسرت زده انجاست
خود گو به من خسته گو ای یار کجایی
شاعر: محمد سهرابی
==========================
+++++

عـشـق هـمـيـن اسـت کـه بـخـواهـي . . !
چـه سـه چـرخـه ي کـوچـکـي را
چـه هـکـتـارهـا زمـيـن
چـه زنـي را
چـه مـردي را . . !
عـشـق کـم و زيـاد نـدارد،
عـشـق
يـعـنـي هـر چـيـزي کـه
بـا "هـمـه ات" بـخـواهـي . . .

5+

دیروز رفتم پارک دیدم یه دختره رو نیمکت نشسته. داره خیلی غم انگیز به زمین نگاه میکنه. رفتم یه گل کندم بردم بش دادم. پرسید مال منه؟؟ گفتم بله مادمازل مال شماست. یه لبخند ملیح زد. بعدش رفتم به باغبون گفتم اون دخترو میبینی اونجا نشسته؟ گفت آره گفتم اون همونه که هر روز میاد پارک گلارو میکنه. باغبونه هم با بیل افتاد دنبالش. پس چی!!! فک کردی من اهل این جلف بازیام؟؟ فقط میخواستم ببینم یه دختر غمگین با چه سرعتی میتونه بدوئه

تو اگر دلگیری
لحظه ای چشم ببند
اندکی اشک بریز و بخوان نام مرا
به تو من نزدیکم
نام من یزدان است
لقبم ایزد پاک
تو مرا زمزمه کن …
خواهم آمد سویت
بی صدا یادم کن
یا که فریادم کن
که منم منتظر فریادت !
.

کاش همانند درخت بودم.

حرکت کنم رو به آسمان،

در حالیکه در برابر عظمت آن سرخم کرده است،

سبز باشم، بدون آنکه نوازش آفتاب، آغوش خاک و آئینگی چشمه را فراموش کنم.

قد بکشم، بی آنکه از ریشه ام جدا شوم.

شاخه هایم را به سوی آسمان پر بدهم.

بی آنکه سایه ام را از خستگان دریغ کنم.

شاید تو هم بعد از مدتی به این نتیجه برسی،

که مهربانی پله نخست کمال است.