كريم آل كساء

از خاطره هجرت پيامبر صلي‌الله‌عليه‌و‌آله سه سال و از ماه رمضان پانزده روز مي‌گذشت كه بشارت تولد نخستين شكوفه پيوند فرخنده علي و فاطمه عليه‌السلام ، شهر مدينه

را سرشار شادي و شور كرد؛ شكوفه‌اي كه نام مبارك چهارمين معصوم، حضرت حسن بن علي عليه‌السلام را به سومين شاخه طوبي مي‌آويخت و عرشيان را با نغمه‌هاي

سرور بر سرير شكوه‌مند پيامبر صلي‌الله‌عليه‌و‌آله فرستاد تا بهترين شادباش‌هاي خود را در طبق‌هاي نور نثارش كنند. در آن هنگامه ارج‌مند، مولودي پا به عالم ناسوت گذاشت

كه به رموز عالم لاهوت آشنا بود. برگزيده‌اي كه علمش فراتر از تمام علوم و اعجازش فراتر از زمان و مكان بود.

لبريز از لبخند

در تولد شكوه‌مند امام مجتبي عليه‌السلام عرش خدا جاريِ سرور، شهر مدينه سرشار شادي و خانه علي و فاطمه لب‌ريز از لبخند بود. علي عليه‌السلام ، هم بر تولد ميوه

حسن عليه‌السلام و هم بر ولادت وصي و جانشين خود ـ كه حافظ آرمان رسول خدا بود ـ شادمان گشته بود. فاطمه عليهاالسلام از اين‌رو كه خانه‌اش روشني ديگري از

نور امامت گرفته، لبخند مي‌زد و پيامبر صلي‌الله‌عليه‌و‌آله نيز بر تبسم علي و فاطمه متبسم بود؛ چرا كه خانه‌اي براي باغباني عدالت برافراشته بودند و فرزنداني در مقام امامتْ

در سنگر حفاظت از رسالت تربيت مي‌كردند. امام حسن عليه‌السلام نخستين ميوه اين بوستان بود كه از چهره رسولْ زينت و از درياي معطر بتولْ عطر گرفته بود. زيبا فرزندي كه

صورتي آراسته و سيرتي مزين از اوصاف رسول مكرم داشت.

ولادت

از حريم فاطمه در نيمه ماه صيام چهره ماه حسن تابيد با وجه حسن پروردگار متعال در سال سوم هجرت از بحر نبوتْ گوهري گران‌بها پديد آورد؛ اين گوهر تاب‌ناك، نخستين ثمره

پيوند امامت و نبوت بود. ابومحمد حسن بن علي بن ابي‌طالب، پيشواي دوم شيعيان و چهارمين معصوم از چهارده معصوم است كه تولد آن حضرت بنابر گفته بيش‌تر مورخان، در

مدينه و روز سه‌شنبه ۱۵ رمضان رخ داده است. نام‌گذاري امام و آداب اسلامي مربوط به نوزاد از سوي پيامبر صلي‌الله‌عليه‌و‌آله انجام گرفت و نام «حسن» كه گويا تا آن زمان در

ميان اقوام عرب رايج نبوده، انتخاب گرديد. كنيه آن حضرت «ابومحمد» و القاب آن بزرگ‌وار «سيّد، سَبْط، امين، حُجّت، بِرّ، نقي، زَكي، مجتبي و زاهد» گفته شده است.

در آغوش نبي (صلي‌الله‌عليه‌و‌آله)

هنگامي كه پيامبر گران‌قدر اسلام از سفر كوتاه خود به مدينه باز گشت، طبق شيوه هميشگي‌اش نخست به خانه فاطمه آمد، ولي اين بار در خانه فاطمه و علي عليه‌السلام با

مژده مسرّت بخش ولادت نخستين ثمره وجود خود روبه‌رو شد. آن‌گاه از اسماء پرسيد كه فرزندم كجاست؟ اسماء به شتاب به سراغ نوزاد خجسته كه در پوششي زرد رنگ

پوشانده شده بود، رفت. پيامبر نوزاد را در آغوش گرفت. آن‌گاه در گوش راستش اذان و در چپ اقامه خواند؛ اين نخستين صدايي بود كه به گوش نواده بزرگ‌وار رسيد و در ژرفاي

قلب و جانش دوانده شد، صداي نياي مهربانش كه مي‌خواند: اللّه‌ اكبر، لا اله الااللّه‌ و اللّه‌ اكبر. اين واژه‌هاي كوتاهِ پربار، سرود و شعار امام حسن مجتبي عليه‌السلام در همه

مراحل زندگي‌اش گرديد و با همه وجود كوشيد تا آن را در اعماق دل جاي دهد و در گذر زمان، سرمشق زندگي مردمان باشد.

شرافت دودمان

حضرت امام حسن مجتبي عليه‌السلام در شرافت دودمان و طهارت نسل، مقامي به بلنداي آسمان دارد. او از كانون وحي ريشه گرفت و حيات خويش را وام‌دار نيايي است كه

سرچشمه فيض خداوندي و سرسلسله انبياي الهي است. او در جوار شكوه عظمت روح پدري باليده كه لياقت مدال پر افتخار وصايت الهي را داشت و از زلال محبت برترين

مادر هستي سيراب گشته است. اين شكوه‌مندي و شرافت، روشن‌تر از آفتاب در همه اوراق تاريخ تجلّي يافته و روشن‌دلان حقيقت‌جو را شيفته خود ساخته است.

برگي از افتخارات

امام مجتبي عليه‌السلام به اَلْطَيِّب، تقي، زكي، ولي، سَبْط و مجتبي لقب يافت و ابومحمد كنيه گرفت. به اتفاق راويان حديث، سَرور جوانان بهشتي است و يكي از دو

بزرگ‌واري است كه خاندان پاك پيامبر بدان‌ها منحصر گرديد. او يكي از چهار تن كساني است كه پيامبر خدا به آنان در برابر مسيحيان نجران مباهات كرد و از جمله چند تني است

كه به آيه تطهير مطهر گشته‌اند و از خويشانداني است كه خداوند فرمان به دوستي با آن‌ها داده و اين كار را اجر رسالت خود دانسته است. او يكي از دو گران‌مايه‌اي است كه

هر كس بدان‌ها چنگ زند، نجات يابد و هر كس از آن‌ها روي گرداند، گمراهي و تباهي را براي خود به ارمغان آورده است. امام مجتبي عليه‌السلام از اهل بيتي است كه خداوند

آنان را به كشتي نوح تشبيه و دوستي‌شان را سفارش كرده است. درود و سلام خداوندي بر او و بر نياكان پاكش باد.

ولادت مبارك

ولادت امام حسن مجتبي عليه‌السلام كه هم‌زمان با سال‌هاي آغازين استحكام انديشه‌هاي اسلامي در سرزمين حجاز بود، از چند جهت ويژگي داشت. اين مولود براي خاندان

پيامبر صلي‌الله‌عليه‌و‌آله از آن رو كه نخستين نواده پيامبر صلي‌الله‌عليه‌و‌آله و ثمره پيوند نبوت و امامت بود، اهميت داشت. مسلمانان نيز مشتاق بودند نوادگان و بازماندگان

پيامبر خود را ببينند و از استمرار نسل آن حضرت مطمئن باشند. هم‌چنين اين ولادت مبارك، مُهر يأسي بود بر اذهان كفر پيشگاني كه دل به بي‌ثمري خاندان نبوت و اميد به

قطع سلسله امامت داشتند.

دوستي امام حسن عليه‌السلام

شكوه وجود و مقام بلند امام حسن مجبتي عليه‌السلام و محبت و دوستي آن امام همام در روايات بسيار، تأكيد شده است. ابوهُرَيْرِه كه از راويان مشهور و قابل اعتماد اهل

سنت است، روايت كرده: من در يكي از كوچه‌هاي مدينه به اتفاق پيامبر اكرم صلي‌الله‌عليه‌و‌آله مي‌رفتم، ناگهان ايشان برگشت و سه بار فرمود: طفل خردسال [من] كجاست؟

حسن بن علي را بخوانيد. حسن بن علي برخاست و پيش آمد. پيامبر خدا فرمود: «بار الها به حقيقت من او را دوست دارم، پس دوست بدار هر كس كه او را دوست دارد».

ابوهريره مي‌گويد: «پس از اين گفتار پيامبر گرامي اسلام، هيچ كس را به اندازه حسن بن علي عليه‌السلام دوست نداشتم».