بخوان...من از تو خواهش ميكنم...

سلام

من در اوج تنهايي هستم...

در خدمت به وطن..

در جاده ها مردم را مي بينم كه با ماشين شون از كنار من رد ميشن..

بعضي ها شادن و به من سلام ميكنن..بعضي ها از من ناراحت و با اخم رد ميشن با اينكه اصلا با هم نبوديم و برخورد نداشتيم..

بعضيا منو درك ميكنن و آرزو ميكنن كه زودتر برگردم به خونه اما با اينكه از وضعيت من..سختي و راحتي من اطلاع ندارن اين حرفو مي زنن...

شايد خودشون خعلي سختي كشيدن...

من با مردم همدردي ميكنم و افتخار ميكنم كه با اونها هستم و هر روز مي بينمشون...

من سربازم...سرباز پليس راه...

بعضيا اين رو حامي ميدونن با اينكه خيلي اذيت شدن و بعضيا اونو يه دشمن بدذات كه فقظ بلدن مردمو تيغ بزنن

من همه ي اينا رو ميشنوم..مي بينم و درك مي كنم چون خودم قبلنا با همونا بودم..

بينشون بودم..

نمي دونم شايد از كل دنيا فرار كردم كه حرف دلم رو و ناراحتي مردم رو اينجا به زبون بيارم و خودمو خالي كنم...

با اينكه من هميشه مردم رو مي بينم و باهاشونم اما هميشه تنهام و هيچ رفيقي ندارم..شايدم اين حرفا زدنم به همين دليل باشه..

با اين همه اين رو از اونا پنهون ميكنم و ...بازم باهاشونم حتي اگه لازم باشه از جونمم بگذرم...من مرذم رو دوست دارم..

شمايي كه اصلا اين متن رو نمي خونين يا فقط گذري از روش رد ميشين يا نسبت بهش بي تفاوتين...

زياد حرف زدم اما دلم خيلي گرفتي...دلم بدجور لك زده براي يه همصحبت ..يه همراه...

بي خيال...نمي خوام كه ...

بايد برگردم...

يادم رفت بگم كيم...من سربازم..سرباز پليس راه

اولين پليس راه فارس از سمت اصفهان....

رضا...