و اندر دل آتش درآ، پروانه شو پروانه شو

پرسیدم: چی میشه که بعضی اتفاقا تو ذهن ما ثبت می‌شن و بعضیاشون خیلی زود فراموش می‌شن؟

 گفت: هیجان‌ها و شدت اون‌ها

گفتم: بیشتر توضیح میدی؟

 گفت: هر اتفاقی که تجربه می‌کنیم، با یک میزانی از هیجان مثبت یا منفی همراه هست، هر چقدر هیجان بیشتر باشه، میزان ماندگاری اون اتفاق تو ذهن ما هم بیشتر می شه

 ببینم، روز اول مدرسه رو به خاطر داری؟ 

گفتم: ریز به ریز، با جزئیات

گفت: چه حسی داشتی؟

 گفتم: خوشحالی از دیدن بچه ها، نگرانی از روبرو شدن با آدم ها و فضای جدید،

حس بزرگ شدن، و یه مقدار بی‌پناهی و دلتنگی وقتی از مادرم جدا شدم

گفت: همه این‌ها یک نوع هیجان هستن، که باعث تثبیت اون روز توی ذهنت شدن

خاطره ی دیگه‌ای هم هست که تو ذهنت مونده باشه، جوری که هر موقع اراده کنی بتونی با جزییات به یاد بیاری؟

گفتم: آره، خیلی زیاد

گفت: مثال بزن

گفتم :

اولین بار که دریا رو دیدم

اولین باری که دوچرخه سواری کردم

خاطره تک تک مسافرت‌هایی که با خانواده رفتم

اردو‌های مدرسه

چند تا خاطره مربوط به ضایع شدن تو جمع

چند تا خاطره مربوط به تشویق شدنم تو مدرسه و خونه

قربون صدقه رفتن های مادربزرگم

شیطنت‌هام با دختر خاله‌م

عروسی برادرم

تولد برادر زاده‌هام

آسمونی شدن مادر بزرگم

وقتی حس کردم قلبم برای کسی خیلی متفاوت از همیشه تپید 

خیلی زیادن...

گفت: آیا زندگیت تو همین ها خلاصه می‌شه؟

گفتم: صد البته که نه! هزاران اتفاق دیگه هم هست که هر چی فکر می‌کنم کامل به یاد نمیارم‌شون

گفت: درستِ، همینایی که مثال زدی رو ببین، چه مثبت و چه منفی کنارشون یه هیجان عمیقی بوده

و همه اون‌هایی که کامل به یاد نمیاری ،جزو اون دسته هستن که

هیجان خیلی خاصی همراه‌شون نبوده، 

مثلا قطعا روز های زیادی، عادی رفتی مدرسه و برگشتی و تمام، بدون تجربه هیجان خاص

گفتم: پس هیجان‌ها یه‌جورایی مثل فیکساتور یا همون تثبیت کننده هستن

گفت: دقیقا!

و برای همینِ که کارهایی که عمیقا می‌دونی درست نیستن رو حتی الکی الکی و تفریحی هم نباید انجام بدی،

چون به هرحال ممکنِ هیجانی اون وسط شکل بگیره و باعث تثبیت خاطره ای بشه که نباید

حالا فکر کن چیزی که تثبیت شده رو دوست نداری، یا فکر کردن بهش آزارت می‌ده،

یا وجودش رو بی فایده می‌دونی

کارت سخت میشه نه؟

گفتم: آره خیلی، پس چیکار باید کرد؟ مگه غیر از اینِ که ما آدم ها توانایی تغییر دادن و تغییر کردن رو داریم؟ 

گفت: بله می‌تونیم و اصلا توی این مورد شکی نیست

فقط مهمِ که چجوری باید اینکار رو بکنیم

آیا میشه خاطرات منفی رو برای همیشه پاک کرد؟ 

یا برای همیشه تو حسرت خاطرات مثبتی موند که دیگه قرار نیست تکرار بشن؟

گفتم: نه، زندگی طاقت فرسا می‌شه

گفت: پس باید بدون فرار از اون‌ها، باهاشون کنار اومد و تا جایی که می‌شه تغییر ایجاد کرد

باید دقیقا بری بشینی بالاسر تک تک اون‌ها، ببینی چی‌شد که به وجود اومدن؟

چیکار کردی که ماندگار شدن و چرا دیگه نیستن یا نباید باشن؟

گفتم: خب خیلی وقتا خود همین کار، حال آدم رو بد می‌کنه

گفت: مگه قرارِ همیشه حالمون خوب باشه؟

 درست می‌گفت؛ هر جور هم زندگی کنی و توی هر شرایطی هم که باشی

قطعا حال خوب و بد، شادی و رنج، برخورداری و فقدان به طور مرتب و همیشه حضور دارن

پس چه بهتر که اگه رنجی هست، در راستای رشد و تغییر های مثبت باشه

گفتم: خب من آماده ام! برای تحمل رنج‌هایی که نهایتش برسه به تغییرهای مثبت

گفت: تنها تحمل نه، رنج و درد رو باید بفهمی و اگه لازم شد تحمل کنی، تا بتونی عبور کنی

 مادامی که صرفا تحمل کنی هیچ تغییر رخ نمی‌ده

و حتی ممکنِ بعد از یه مدت، خسته تر از قبل برگردی و بشینی سر جات

رفتم تو فکر؛ آیا من دردهایی که از بودنشون زار و پریشان شدم رو درک می‌کنم یا تحمل؟

یکی از آزار دهنده‌ترینِ اون‌هارو که این روزها خیلی باهاش درگیر بودم رو به یاد آوردم

یادآوریش باعث شد حالم بد بشه، ولی مگه قرار بود همیشه حالم خوب باشه؟ 

 این دقیقا همون جایی بود که قرار رو بر فرار ترجیح دادم

موندم و نشستم بالا سرش

فکر کردم که چی‌شد که به وجود اومد؟

چیکار کردم که ماندگار شد و چرا دیگه نیست یا نباید باشه؟

این‌کارم دقیقا مثل تشریحِ جسد، برای دانش‌آموز رشته تجربی بود، که برای اینکه یاد بگیره و بدن انسان رو بشناسه

باید ساعت ها بالاسر جنازه ی تکه تکه شده و باز شده بایسته و بررسی کنه و یاد بگیره،

حتی اگه در حین یادگیری مجبور بشه بارها بیرون بره و محتویات معده ش رو خالی کنه! 

که اگه وقتی رفت بیرون بگه نمیتونم و برنگرده بالاسر جنازه، نمی‌تونه اون واحد رو پاس کنه

اما من می‌خواستم عبور کنم

پس

فکر کردم و حالم بد شد

فکر کردم و فرار نکردم

فکر کردم و گریه کردم

فکر کردم و دلتنگ شدم

فکر کردم و آهِ حسرت از نهادم بلند شد

فکر کردم و تنفر باعث شد بارها محتویات مغز و معده م رو خالی کنم

و هنوز هم در حال تشریح هستم و هنوز هم درگیر خوشی و ناخوشی حاصل از اون تشریح

اما قطعا یک روز، این دوره رو رد می‌کنم و تخصصم رو می‌گیرم! 

گفته بود: تا می‌تونی ویران کن، بعد انقدر اتفاقات رو بالا و پایین کن که نهایتش بدونی چی رو باید کجا بذاری

من هم دقیقا همین کار رو کردم 

دفعه بعد وقتی من رو دید،

لبخند زد و گفت: چه ویران! و چه مبارک؛ ساختن های بعد از این ویرانی....

____________________________

عکس:

 رفتم و دقیقا جایی نشستم که قبل تر ها می ترسیدم تنهایی اونجا برم،

چرا که از روبرو شدن با خاطراتی که توی اون مکان داشتم، فراری بودم 

بار اول در حد چند دقیقه ایستادن و اشک ریختن و ثبت این عکس، اونجا موندم

بار دوم در حد چند دقیقه قدم زدن و دلتنگ شدن و نوشیدن چند جرعه آب 

بار سوم در حد نشستن و فکر کردن به واقعیت‌ها و عصبانی شدن و ترک کردن اون‌جا بدون معطلی

و بار چهارم در حد خوردن صبحانه دسته جمعی با چند تا از عزیزانم! 

و تمام

چرا که هر بار یک مقدار از گذشته رو ویران کردم و لحظات و هیجان‌‌های جدیدی درونش ساختم

دفعه بعد که برم احتمالا اون مکان شاهد اتفاق‌های قشنگی باشه که تا به حال به عمرش ندیده.

و حتی شاید فراموش کنم که همچین جایی هم هست!