«محرومیت»

با یه گروهی اومدم مسافرت که اصلا اهل چایی نیستن

و به تبعش بساط چایی هم جور نیست

نه کتری و سماور،

نه قوری،

نه فلاسک،

نه چایی خشک،

نه قند!

چایی نبود و من حس می‌کردم هر جور شده باید چایی بخورم!

شروع کردم به تهیه وسایل اما هر دفعه اتفاقی می‌افتاد

که بساطش تکمیل نمی‌شد، اونم با دلایل خیلی ساده

بالاخره بعد از کلی تلاش

روز سوم؛

هم کتری بود، هم قوری

هم چایی خشک و هم قند.

چایی آماده شد!

با ولع خاصی برای خودم چایی ریختم

و نوشِ جان شد...

فنجون خالی رو گذاشتم رو میز

یکی از همسفر هام که در حال رصد کردن لحظه وصال من و چایی بود، با تعجب پرسید:

همین؟؟ اون همه هیجان و فقط یه فنجون کوچیک؟ اونم بدون قند؟

سوالِ به جایی بود

دقیق شدم؛

دیدم تنها دلیلش، طَمَعی بود که به واسطه‌ی «محرومیت» درونم ایجاد شده بود

خواستم نتیجه بگیرم که «محرومیت» چیز خوبی نیست

وقتی آدم رو تا این حد حریص می‌کنه که حتی خودت رو هم نشناسی!

که یادت بره تو اصلا چاییت رو با قند نمی‌خوری!

اما

یاد تک تک لحظه هایی افتادم که همین «محرومیت» برام شیرینش کرده بود؛

مزه همین چایی، بعد از چند روز

یا

لذت دیدار، بعد از مدتی دوری

دیدن نتیجه‌ کار، بعد از ساعت ها تلاش

حس تمیزی، بعد از خونه تکونی

راحتیِ لباس خونگی، بعد از ساعت ها فعالیت بیرون از خونه با لباس رسمی

افطار کردن، بعد از یک روزِ تمام روزه داری

به دست آوردن سلامتی، بعد از یک دوره تحمل درد

توی همه این شرایط، «محرومیت»، چه کوتاه مدت و چه بلند مدت،

 تفاوت ایجاد کرده بود

و طعم خوشایند و ناخوشایند رو به من چشونده بود

به نتیجه رسیدم؛

تا سختی نباشه، آسونی معنایی نداره

تا بدی نباشه، خوبی معنایی نداره

تا سیاه و کدر نباشه، سفید و شفاف معنایی نداره

پس «محرومیت» باید باشه تا «برخورداری» معنا پیدا کنه

ما همیشه محکوم به تحمل «محرومیت»‌ها نیستیم

و «محرومیت» ها همیشه زیبا و مثبت نیستند

ولی می‌تونیم از بین انواع اون ها،

هر کدوم رو که قرارِ به چیز با ارزش تری معنا ببخشن، انتخاب کنیم

 و با کمال میل، مدتی رو تحمل کنیم.

________________________________________

عکس: برادر زاده هام خودشون رو برای مدت کوتاهی محروم کرده بودن تا لذت یک‌جا خوری و انبوه خوریِ تخمه های آفتاب‌گردون رو بچشن!