بیا

باز هم اضطراب دربه در کرده است این دل بی قرار را ...

باز هم نبودنت تیره و تار کرده زمانه را...

اضطراب نبودنت مرا بی چاره کرده است باز ...

نمیدانم این چه سری است که نمیشود با عشق بود و ماند

با نگاه عاشقانه تو زندگی کرد و بود

و ای کاش نمی گفتیم راه من و تو از هم جداست

و می ماندیم و بودیم و زندگانی می کردیم

بیا این اضطراب

بیا این نگرانی های بی سراب

بیا این دلواپسی ها را با خود ببر

بیا این دل بیقرار و تنها را

بیا و ....

آنقد خواهم گفت بیا که بیایی و بمانی و بخواهی

و بدانی ...

که عشق ما ستودنی ست

با من بمان که تو را میخواهم که تو را دوست دارم که تو را جاودانه ترین شعر زمان میدانم