شاخه ها پژمرده است.

سنگ ها افسرده است.

رود می‌نالد.

جغد می‌خواند.

غم بیاویخته با رنگ غروب.

می‌تراود ز لبم قصه سرد:

دلم افسرده در این تنگ غروب.

هر کجا هستم باشم
آسمان مال من است
پنجره ، فکر، هوا، عشق، زمین مال من است
چه اهمیت دارد
گاه اگر می رویند
قارچ های غربت ؟

زندگی را با همه ی پستی ها
و بلندی هایش در آغوش بکشیم
و به خود قول بدهیم تا لحظه به لحظه ی
این مسیر را در نور،
روشنی،عشق
شادمانی،امید،
مهربانی و لبخند سپری کنیم

زندگی خواهی نخواهی می گذرد
با شادی های وصف ناپذیر
در دل عمیق ترین دردها
زندگی نه سخت و نه آسان
زندگی زندگی است
آنچه سختش می کند سخت گیری ما
و آنچه آرامش می کند آرامش ماست
دلت آرام باشد زندگی را زندگی خواهی کرد

مواظب همدیگه باشیم !
از یه جایی بــه بعد دیگه بزرگ نمیشیم؛ پیر میشیم !
از یه جایی بــه بعد دیگه خسته نمیشیم؛ می بُرّیم !
از یه جایی بــه بعد دیگه تکراری نیستیم؛ زیادی هستیم !
پس قدر خودمون ، خانواده مون ،
دوستانمونو، زندگیمونو
و کلا حضور خوشرنگ مون رو تو صفحهء دفتر وجود بدونیم…
محبت تجارت پایاپای نیست
چرتکه نیندازیم که من چه کردم و تو در مقابل چه کردی!
بیشمار محبت کنیم.
حتی اگر به هردلیلی کفه ترازوی دیگران سبک تر بود

هیچ وقت...
اجازه نده
ترس و غرور احمقانه کاری کند
آدمی را که برایت عزیز است
از دست بدهی....

پیدا کردن دوستان واقعی سخت
ترک کردنشان مشکل
و فراموش کردنشان غیر ممکن است

“ساڪتــــــــــم”

نہ اینڪہ فرامـوشتــــــــــ ڪرده باشـــــم

صبـــــر ڪردم ببینــــــم تـو هـــــم

دلتنگــــــــــم مے شـوے

یک خبر از جان تو
یک نگاه از چشم تو
یک نوازش از دست تو
یک بیان از زبان تو
یک رنگ از دنیای تو
آن شود معنای عشق
که گرما شود از جان تو
من بر این مکتب ،دل خوشم
ساده ام بی پیرایه در دنیای تو
روزگارت شاد.....

به پیله های دستانت که گره بخورد دستانم
گرم میشود رنگ میگیرد و افتادگی نفس از بین میرود
گویی که داشتن دستانت هزاران سال به عمرم میافزاید
دستانت مهر ورز امید واران