ما در دنیای جملات آماده زندگی می کنیم.
جملات آماده همان جمله هایی هستند که روزانه، میلیون ها بار از دهان میلیون ها آدم بیرون می آید؛ بدون این که حسی را منتقل کند، گره ای را باز کند، یا باری از روی شانه بر دارد. جملات آماده همان جمله های بی روحی هستند که همه شنیده اند و همه گفته اند و همه می توانند از قبل پیش بینی اش کنند. جملات آماده همان جمله هایی هستند که آدم ها به حافظه سپرده اند تا در صورت لزوم از آن استفاده کنند؛ صرفاً برای این که ساکت نمانند. چون از سکوت و خاموشی وحشت دارند. انگار سکوت، هیولایی باشد که چنگ بزند به قفسه سینه شان و بخواهد نفسشان را از لای استخوان ها بیرون بکشد.
کسی می میرد، «غم آخرت باشه». کسی به دنیا می آید، «تولدت مبارک، با بهترین آرزوها». کسی آشفته و نگران است، «بهش فکر نکن». کسی چیزی را گم می کند، «خوب بگرد پیدا می شه». دکتر معاینه ات می کند، «روزی 6 لیوان شیر بخور». (واقعاً انسانی پیدا می شود که روزی 6 لیوان شیر بخورد؟) دکتر معاینه ات می کند، «روزی 8 لیوان آب بخور». کسی مشکلی پیدا می کند، «درست می شه». کسی حرف قانون را وسط می کشد، «کجای این مملکت قانون داره که حالا بخوای با قانون جلو بری؟»، دو نفر دعوایشان می شود و یکی دیوانه بازی در می آورد، «مگه شهر هرته؟ مملکت قانون داره» .کسی میکروفون را جلوی دهان می گیرد، «یک دو سه، امتحان می کنیم»
بیشتر آدم ها شبیه نوارهای ضبط شده هستند. مثل منشی های تلفنی که همیشه خبر می دهند «بعد از شنیدن صدای بوق پیغام بگذارید» جمله های تکراری و مکالمات تکراری و پایان های تکراری. آدم های کمی هستند که واقعاً چیزی برای گفتن دارند. حرفی که مال خودشان است و ساخته و پرداخته ی ذهن و قلب و زبان خودشان. آدم های کمی هستند که قبل از به زبان آوردن جملات آماده، به مفهوم موضوع فکر کرده باشند. آدم های کمی هستند که می توانند بدون چنگ زدن به این جملات تکراری دستمالی شده، با کلمات خودشان مشکلی را حل کنند و دلی را گرم کنند و روزنه ای در دیواری بتونی بسازند.
آدم های کمی هستند که مالک جمله ها باشند. آدم هایی که بتوانند کلمات خام را بپزند و در آن روح بدمند. بله آدم های کمی هستند که می توانند سلطانِ واژه باشند، نه رعیت او...
.
.
.

ما در مُردابی از دروغها و توهمهای پوسیده زندگی می کنیم که هیولاهای وحشتناک به جهان می آورد، هیولاهائی که با چهره ای پُر از محبت به دوربین عکاسها لبخند می زنند ولی در همان لحظه - بی آنکه کسی متوجه شود - با بی خیالی میلیونها انسان را چون حشره زیر پا له می کنند

فرانتس_کافکا



555+

چشم حتما❤️

خیلی عالی بود بلاگ....

‏عکس‌هایی که زیاد ویرایش می‌شوند دیگر هیچ بافت طبیعی و بالا و پایین بودنی که نشانی از زندگیست را در خود ندارند و همه چیز میشود سطحی صاف و قشنگ و یک‌دست و تکراری و حوصله سربر، درست مثل آدم‌هایی که هزارجور ماسک‌ جورواجور میزنند و ادای بهترین چیزی که فکر می‌کنند باید باشند تا بقیه دوستشان داشته باشند را در می‌آورند
.
.
.

http://www.hamkhone.ir/member/105825/blog/view/312472/%D8%AF%D8%B1%D8%AE%D8%AA%DA%A9%D8%A7%D8%B1%DB%8C/

درود اگه دوست داشتید نظر بزارید.