خدای من

هر کسی مثلا یک مدل خدا دارد. از قدیم هم همین بوده و هر کسی خدای خودش را میپرستیده. حتی بعد از یکتا پرستی هم هر کسی خدای خودش را دارد و یک جور منحصر به فردی خدای خود را میبیند و میپرستد و فقط در یکتا بودنش مطمئن است. مطمئنن خدا هم ازین قضیه ناراحت نیست. وگرنه چرا باید موسی را بابت تقبیح کار چوپان سرزنش میکرد. 

هر کسی خدای خودش را دارد و شیوه خودش برای پرستیدن خدای خودش. خدای من نه توده ای ابر است که قابل تصور نباشد، نه کنار رگ گردنم است و نه روی شانه هایم نشسته. خدای من نه مثل فرمانده های جنگی است که از او بترسم و نه مثل دیکتاتورهای مسبتد که بمن زور بگوید.

 خدای من در شنیدن حرف هایم مثل مدیری شیک داخل اتاقش نشسته و در اتاقش برای من هر وقت که بخواهم باز است. هر وقت که دلم بگیرد، درددلی داشته باشم، از آدم ها خسته شوم، پول بخواهم، عاشق شوم، تنها شوم، و کلا هر زمانی که دلم بخواهد در اتاق خدا را بدون اجازه باز میکنم و داخل میروم و حرفم را میزنم. اصولا خداوند شنونده خوبی است.

اما خدای من در عمل کردن کمی متفاوت است. اگر فرض کنم روی دریا زندگی با کشتی در حرکت باشم، خدای من دیده‌بان و ناخدای آن کشتی است. که ساکت نشسته و فقط نگاه میکند. تنها وظیفه اش دیدن است تا وقتش برسد. خدای من مثل تمامی دیده بانهایی که دیده ایم و ذهنیت عامی که داریم روی دکل کشتی نشسته و مرا هدایت میکند. اگر به صخره ای برسیم خدا بلند میشود و فریاد میزند: "هی پسر یه صخره جلوته، حواستُ جمع کن" در نهایت هم وقتی که چرت میزنم و حواسم نیست این خداست که بیدار است و بلند میشود و فریاد میزند "یه جزیره میبینم، خشکی، خشکی" و بعد وقتی که مرا به خشکی رساند دوباره به دریا میزند تا باز تصمیمی بگیرم و دل را به دریا بزنم و با خدا همراه شوم!