از کسی که دلش گرفته نپرسید چرا ؟
آدما وقتی نمیتونن دلیل ناراحتی شون رو بگن دلشون بیشتر می گیره …

سلام خشم

فقط لطفا وقتی دکتر شدی با بیمارات مهربون باش

باشه؟؟

همین خنده های ساده توست….

همین هایی که از پشت هزاران غم

خفته در سیاهی چشم هایت

بر چین و چروک های صورتت

اعتراض می کنند ….

حس ها نمی میرند …

این را فهمیدم مردم

چیزی را که گفتی

یا کاری را که انجام دادی

فراموش می کنند

ولی حسی را که دادی

هرگز…

آدمی که می خواد بره ؛ میره !

دیگه داد نمی زنه که : من دارم میرم …..

اونی که رفتنشو داد میزنه ؛ نمی خواد بره !

داد میزنه که یکی مانع رفتنش بشه …

می گویند : واژه هایم بوی شکستن میدهد…

سوء تعبیر شده…

فقط چند ترک ساده است….

نگران نباش…

تا روز دیدنت سرپا می مانم….

قول میدهم…!

“ ﺷﻤﺎ ”

ﮔﺮﭼﻪ ﻭﺍﮊﻩ ﻣﺤﺘﺮﻣﯽ ﺳﺖ

ﻭﻟﯽ

“ ﺗﻮ ” ﺷﺪﻥ ﻟﯿﺎﻗﺖ ﻣﯿﺨﻮﺍهد

که تو داری . . .

دوستت دارم طوری که هیچ کس این گونه دوستت نداشته و ندارد . .

می ترسم از این همه دیوار
که میان راهم
تا تو
شکستم
افسوس
دست های زخمی ام را مرهمی نیست....!

از من پرسید :

با هم چه نسبتی دارید ..؟

من خندیدم و گفتم :

دوستش دارم ...

ببین چقدر بهم ! نزدیک است ...

نشستـﮧ ایم بـا ـهم نقطـﮧ بـازے مے ڪـنیم ؛ خودم و دلم را مے گویم !
زباטּ نـَفهم نمے فهمد قواعد بـازے را
تمــام خانــﮧ ـهـا را با اسم / تـــو / پــر مے ڪـند (!)
::

حــاضـــرم چشمـــانم را بــہ نابیــنایے اهـــבا ڪـنم ولے تو را با בیگـــرے نبیـــنم