قلب...

احمدشاملو...

شنیده بودم قلب هرکس

به اندازه مشت گره کرده اش است...

مشت میکنم:

و خیره می شوم به انگشتهای گره خورده ام...

دستم را می چرخانم و دور تا دورش را نگاه می کنم...

چقدر کوچک و نحیف باید باشد قلبم!

در عجبم از این کوچک نحیف! که چه به روزم آورده!

وقتی تنگ می شود...میخواهم زمین و زمان را بهم بدوزم!

وقتی می شکند...چنگ می اندازد به گلویم و نفس را سخت می کند...

وقتی که می خواهد و نمی تواند...

موج موج اشک می فرستد سراغ چشمهایم...

در عجبم از این کوچک نحیف...!؟

که عجیب بزرگ است و قدرتمند