” زندگى ” کاروانیست زودگذر آهنگى نیمه تمام و تابلویى زیبا و فریبنده میسوزد و میسوزاند و هیچ چیز درآن رنگ حقیقت نمیگیرد جز “خوبی”

درختان به من آموختند : پایبندی هرکس به اندازه ی ریشه ی اوست ، به هر درختی نمی توان تکیه کرد !

ناشنوا باش
وقتی همه
از محال بودن آرزوهایت سخن می گویند …