غریبه تنها

غریبه تنها

یادی کن از خانه عشق تنها نشسته

که گویی همه عاشقان در خاک خفته

نه میخانه رقصان و نه بستانش آباد

تو گویی بهارانش در نیمه راه خفته

چشمم به جام می و دلم در هوای یار

چه بگویم همه حسرتی است در جان خفته

در راه عشق همه چیزم برفت بر باد

تو گویی نبود بنیادم در نطفه خفته

به سوی آسمان فریاد می زنم که ای خدا

تو گویی خدای آسمان هم در خانه خفته

همه چیزم بدادم در راه و آرزویت ای یار

چه بگویم که یار هم از چشم ما خفته

من در همه جا غریبه ای بودم و در نظرها پنهان

تو گویی همه آشنا بودند و من غریبه ای خفته

بگفتا در ره من نیک مرد باش ای انسان

که دیو و دد همه در جهالتشان همچنان خفته