خلوتگاهی خیالی...

هیچ وقت دنیا را دوست نداشتم.

شاید بهتر است بگویم محدودیت را دوست نداشتم.

بزرگ ترها همیشه به من میگفتند مرگ پایان محدودیت هاست...

میگفتند محدودیت یعنی اسارت روح

 اما من برای پرواز دادن روحم نیازی به مرگ ندارم...
نه حتی خواب 
و نه حتی تنهایی
تنها یک جرقه کافیست.
تا بروم به دنیاهایی ناشناخته... دنیایی که تنهای تنها مال من است.
هیچ کس این جا را نمیشناسد و نمیداند...
چطور شد که اینجا؟
یک کلبه ی کوچک متروکه...وسط دل جنگلی وحشی
کلبه ای که از شیار های کوچک بین سقف، باریکه های نور به داخل پناهگاهم میتابد.
حیات وحش وارد کلبه هم شده است... نصف دیوارها پوشیده از برگ های سبز و کوچک
که در پاییز برگ ها طلایی رنگ میشوند. طلایی با تلفیقی قرمز، نارنجی و یا حتی سبز 
اما الان سبز سبز هستند. سبز تازه
پرتوهای باریک نور آفتاب، در داخل خانه ام می رقصند...
انعکاس نور از کریستال بزرگ آویزان از سقف... کریستالی که عمرش برایم به 200 سال میرسد. قدیمی...بزرگ... سنگین
نصف کریستال را نیز گل های نیلوفر سفید وحشی پوشانده اند.
در تنها گوشه ی اتاق که هیچ گیاهی دیوار را نمیپوشاند، قهوه ای سوخته ی دیوار چوبی کلبه خودنمایی میکند. 
میز وسط تنها اتاق کلبه شلوغ است... در هم و بر هم.
قلموهایم همه پخش و پلا
بوم های نقاشی روی هم تلنبار شده اند.
باد می آید...نسیم نیست، اما طوفان هم نیست...تنها باد خالی
بادی که وقتی از پنجره های بدون شیشه ی کلبه رد میشوند، کلبه پر میشود از صدای سوتی آرام و شیرین و همیشگی 
موسیقی نیست
هیچ وقت برایم موسیقی ترسیم نشد.
بیشتر یه صدای آشنا 
یه روند.. که بوده و هست، آرامش بخش.

چیزی که باید باشد.
همیشه هم یک ساندویچ نان تست با کره بادوم زمینی و مربای توت فرنگی یک گوشه ی آن خانه پیدا میشود. 
بوی نان تست... بوی بادوم زمینی، بوی رنگ و بوی جنگل
خلوتگاهم همیشه این بوها را میدهد.
کلبه ایوان ندارد.
فقط همان یک کلبه ی متروکه است.
اما من آن بیرون، جایی که میشود هنوز به عنوان حیاط آن خانه دانست، یک صندلی راحت گذاشته ام.با ملافه ای سرمه ای رنگ خنک رویش...
شب که میشود، با لیوانی بزرگ پر چای سبز و لیمو، مینشینم و در دل تاریکی، مسیر ستاره ها را تا صبح دنبال میکنم...

و روز بعد،

دوباره

جرقه ای دیگر...

و جرقه ای دیگر

.

.

.

Emma