گندمی تو...

در زمین بی زمــــانی نا کجا آبادیم                     

شهروند روستای هر چه باد آبادی ام

سوی بی سویی،دو خلسه مانده تاژرفای خواب

پشت خلوتهاست آری ، پرسه ی اجدادی ام

گندمی تو! کشتزاران از تو سرشار طلاست

جز به بوی تو نگردد آسیاب بادی ام

حس نزدیکی آهو بوده ام با خون دشت  

در میان حلقه ی آب و علف بنهادی ام

چشمهای مهربانی از نظر دورم نداشت

ای بغل آیینه تن ،آغوش ها بگشادی ام

چیست در رویای باد آواز شب هنگام عشق؟

آبشار زلف تو بر شانه ی شمشادی ام

سنگ بودم، مردگی می رفت تا خاکم کند

با دم گلسنگی ات دنیای دیگر دادی ام

از پری زادان شعر آغاز روز خلقتی

با  خیالت  دیو بند  قلعه ی  آزادی ام

گوش دار،اینک زمان از من نمکگیر صداست

در صدف های تهی در شور دریا زادی ام

بیستون مضمون شیرینی ندارد شوخ من

مو شکاف حیرت آمد تیشه ی فرهادی ام

تاب خوار جمعه ی جنجالی ام ،چون کوچه باغ

روح تعطیلی ست در رفتار کودک شادی ام

پیش آتش بازی چشمت زمستان قصه است

از تو می گویند پیران شب آبادی ام.