این شعر توسط مادری در خانه سالمندان نگارش شده:

تیک تاک ساعت اینجا مرا یاد تو می اندازد،
پسر کوچک من یادت نیست،
تا سحر بر سر بالین تو بیدار نشستم
که مبادا پشه ای
بزند نیش بر آن صورتِ زیبای تو فرزندِ گلم
یا که در نیمۀ شب ها نکند شیر بخواهی
و من از گریه و بی تابی تو
خواب ، وغافل باشم
پسر دلبندم....
وای انگار زمستان شده است
نکند خوب نپوشی تو لباس
نکند خوب نپوشی تو لباس
این تمام تنشِ ذهن من است
چون که در لرزشِ دستانِ نحیفم انگار
نیست دیگر که توانی به پرستاری تو
من در این حالِ ضعیف
من در این حالِ به ظاهر دَم مرگ
از خدا میخواهم
برود خار به چشمم اما
نرود خار به پای تو عزیز مادر...

به اندازه باورهــــای هر کسی،

با او حرف بزن!!

بیشــــتر که بگویی،

تو را احمــــق فرض خواهد کرد . . . !

نشانم ده صراط روشنم را
خودم را ، باورم را ، بودنم را
خداوندا من از نسل خلیلم
به قربانگاه می آرم “منم” را
قربان ، عید سر سپردگی و بندگی مبارک...
عیدت مبارک دوست خوبم
التماس دعا

هیچگاه اجازه ندهید
انسان دیگری
سوار بر افكارتان شود
و ركاب بزند...!

برایت ده دقیقه راه رفتن،روى جدول کنار خیابان را تجویز میکنم،

تا بفهمى عاقل بودن چیز خوبیست،

اما دیوانگى قشنگ تر است.....

برایت لبخند زدن به کودکان وسط خیابان را تجویز میکنم،

تا بفهمى هنوز هم،میشود بى منت محبت کرد..

به تو پیشنهاد میکنم گاهى بلند بخندى،هرکجا که هستى،

یک نفر همیشه منتظر خنده هاى توست...

دکتر نیستم،

اما به تو پیشنهاد میکنم که شاد باشى!

خورشید،

هر روز صبح،

بخاطر زنده بودن من و تو طلوع میکند!

هرگز، منتظر" فرداى خیالى" نباش.

سهمت را از" شادى زندگى"، همین امروز بگیر.

فراموش نکن "مقصد"، همیشه جایى در "انتهاى مسیر" نیست!

"مقصد" لذت بردن از قدمهاییست، که برمى داریم!

چایت را بنوش!

نگران فردا مباش،

از گندم زار من و تو مشتی کاه میماند برای بادها......

صبح قشنگ تابستونیت بخیروشادی
+5

زندگى دو چيز به من آموخت :
آرزوى مرگ . . .
.
.
.
.
مرگ آرزو . . .

http://www.hamkhone.ir/member/71073/blog/view/229156--/

heh

بی ارزش ترین انسانها کسی ست...که خوب بودن دیگران را بر حسب زرنگی خود بگذارد...!