شعری پندآموز از فریدون مشیری

گفت دانایی که گرگی خیره سر          هست پنهان در نهاد هر بشر

هرکه گرگش را در اندازد به خاک          رفته رفته میشود انسان پاک

وآنکه  با  گرگش  مدارا  می کند          خلق و خوی گرگ پیدا  میکند

در  جوانی  جان  گرگت  را  بگیر          وای اگر این گرگ گردد با تو پیر

روز پیری،گرکه باشی همچو شیر         ناتوانی  در  مصاف  گرگ  پیر

مردمان   گر  یکدگر  را  می درند          گرگ هاشان  رهنما  و  رهبرند

وآن ستمکاران که با  هم محرمند         گرگ هاشان   آشنایان  همند

گرگ ها همراه و انسان ها غریب         با که باید گفت این حال عجیب؟

                                         & nbsp;                                         &nbs p;      (صد سال پس از تنهایی من)