+
مآ عادتــــ ڪرده ایم
فریـــآدهآیمآن رآ پنهــآن ڪنیم پشتـــــِ وآژه ـهـآااآ

و از روزهآیـمآלن بنویسیم روے دیوآرـهـآے مجــآزے

همیـלּ ڪہ لحظه ـهآ رآ پُشتـــِ یکـــ صفحه ے بـے جآن از غم ـهآیمآن نوشتیــــم
با هــــم خنـدیـدیـــــم : )
و برآے هــــم اشکـــــــ ریختیــــم : (
به هـم امیـد دادیم و از هم بریـدیــــم : |
به هم دلبستیـــــم و از هم رنجیـدیــــــــــم : ×
به هم کمک کردیـــم ، براے هم قصّه گفتیـــــم : ~
جآے هم تصمیـم گرفتیـــم !!
: )
و حالا کم کم هرکـבام میبُریـــــم از ایـלּ בنیـــآ و میرویــــم پـــــے سرنوشتــــــِ خودماלּ
سرنوشتـ ے که پایاלּ نوشتَش בستــــِ ما نیستـــــ...
برایش عنواלּ نـבاریــــــم
قالبــــــــ مناسبش را پیـבآ نمیکنیم
روز هایـ ے ڪہ حرف ـهــآیماלּ تلنبار میشوב
و بغض هایماלּ با نوشتـלּ همـ ارام نمیگیرב
و ارزو هایماלּ בر سکوتـــــ میمیـرב
...