جهان که فاصله ای نیست

تا ماه پیاده می روم اگر آنجا خانه ات باشد …

جهان که فاصله ای نیست

تا ماه پیاده می روم اگر آنجا خانه ات باشد …

جنگل فقط دیدنی نیست

فقط سوختنی نیست

خوردنی هم هست

من یک جنگل چوب سادگی ام را خورده ام

جان و جهان! دوش کجا بودهٔای
یا شاید، در دل ما بوده‌ای

دوش ز هجر تو جفا دیده‌ام
ای که تو بی وفا بوده‌ای

آه که من دوش چه سان بوده‌ام!
آه که تو دوش کرا بوده‌ای!

جان ندارم که بگویم ترا
« بی من بیچاره چرا بوده‌ای؟! »

یار سبک روح! به وقت گریز
تیزتر از باد صبا بوده‌ای

بی‌تو مرا رنج و بلا بند کرد
باش که تو رفع بلا بوده‌ای

رنگ رخ خوب تو آخر گواست
در حرم لطف خدا بوده‌ای

رنگ تو داری، که زرنگ جهان
پاکی، و همرنگ بقا بوده‌ای

آینهٔ رنگ تو عکس کسیست
تو ز همه رنگ جدا بوده‌ای
 

کسی که برایت آرامش بیاورد...
مستحق ستایش است...
انسان ها را در زیستن بشناس...
نه در گفتن...
در گفتار همه آراسته اند.

کسی که از پرتوی فیض خداوندی

نفس خود را تربیت می کند

و فرمانبر خود می سازد

مانند ستاره قطبی است

که پیوسته در جای خود برقرار می مانند

در صورتی که ستارگان کوچک دیگر به او تعظیم می کنند.

کسی که از پرتوی فیض خداوندی

نفس خود را تربیت می کند

و فرمانبر خود می سازد

مانند ستاره قطبی است

که پیوسته در جای خود برقرار می مانند

در صورتی که ستارگان کوچک دیگر به او تعظیم می کنند.

کسی که اراده خدا را نمی شناسد

آزاده نیست

کسی که آداب و رسوم آزادگی را نمی شناسد

نمی تواند پایه محکمی برای زندگی داشته باشد

و کسی که معنی سخنها را نمی فهمد

آدم های دیگر را نمی تواند به خوبی بشناسد.

گاهی وقت‌ ها دلت می‌ خواهد با یکی مهربان باشی
دوستش بداری و برایش چای بریزی
گاهی وقت‌ ها ، دلت می‌ خواهد یکی را صدا کنی
بگویی سلام ، می آیی قدم بزنیم ؟!
گاهی وقت‌ ها دلت می‌ خواهد یکی را ببینی
شب بروی خانه بنشینی ، فکر کنی و کمی برایش بنویسی
گاهی وقت‌ ها ، آدم چه چیزهای ساده‌ ای را ندارد ...