هر آدمی باید یک "در" داشته باشد...

هر آدمی باید یک "دَر"داشته باشد؛

یک در، که هروقت لازم شد آن را ببندد

ببندد و هراس و دلواپسی و هیاهوی دنیای بیرون را پشت آن در بگذارد و برود توی خودش!

توی زندگی خودش که صدای زنگ‌های مختلف و فکر ِکارهایِ نکرده و نگرانی آدم‌های دوروبر و هزار و یک چیز دیگر توویش نیست!

خودش است و خودش که دلواپس هیچ‌چیز نیست...

می‌تواند بخوابد، بنشیند، جست‌وخیز کند، فکر کند، فکر نکند، از ته دل بخندد، بغضش را بترکاند و های‌های گریه کند

و به هیچ‌کس هم جواب ندهد که چرا؟!

بمیرد و به هیچ‌کس بدهکار نباشد که چرا؟!

بماند پشت درش و درش را هیچ‌کس باز که نه، لگد که هیچ، تقه هم نزند!

اصلا برود پشت درش و درش را ببندد و فراموش شود...

حتی دلواپس این نباشد که در یادها هست

یعنی که خاطره‌ی بودنش را هم از توی مغز و دل آدم‌ها جمع کند و با خودش ببرد پشت درش؛

که هیچ تکه‌ای از وجودش بیرون در جا نمانده باشد...!