تا الان چه گُلی به سر خودت زدی؟

یه روزایی پر توقع می‌شم؛

یکسره به نداشته‌هام فکر می‌کنم

و اون‌هارو دست هر کی می‌بینم حسابی به حالش غبطه می‌خورم، شاید هم حسودی می‌کنم.

اون لحظه،

خوشبختانه کسی متوجه این حالم نمی‌شه

و متاسفانه چیزی به من اضافه نمی‌شه

یه خوددرگیری تمام عیار که برنده و بازنده‌ش خودمم!

این درگیری اون قدر بی‌فایده و کسل کننده‌ست که

آخر سر کاملا کودکانه، تصمیم می‌گیرم یکمی هم به «داشته‌هام» فکر کنم

حداقلش این که مطمئنم داشته‌ها دستِ خودِ من هستن،

الان صاحب‌شون منم، حتی اگه موقتی باشن 

 تصمیم می‌گیرم مثل کسی باشم که داراست، بهره می‌بره و مرتب بابت هر چی که داره سپاسگزارِ

و بیشتر اوقات حالش از این روال، خوبِ؛

نمونه‌ی بارز دارندگی و برازندگی...

حالا چرا به این نوع تصمیم ها می‌گم کودکانه؟

چون خوب می‌دونم که

این نوع تصمیم‌های سریع و ناشی از درماندگی، به این دلیل که

فاقدِ پشتوانه‌ی فکریِ عمیق و بالغانه هستن، معمولا ناموفق می‌مونن.

پس اگه بخوام کمی بالغانه به قضیه نگاه کنم،

 نتیجه می‌شه همون مطلب که توی کتاب «خرده عادت‌ها» در موردش خوندم:

دارایی کنونی ما، توی هر زمینه ای (مالی، شغلی، وضعیت روح و روان، وضعیت رابطه و... )

نتیجه و ماحصلِ عادت‌های ما هستن، از گذشته تا اکنون.

اگر تو هر زمینه‌ای دارا هستم یا ندار، در واقع انتخاب خودم بوده،

 انتخاب‌هایی که با عادت‌هام اون‌هارو پیش بردم.

پس به عنوان یک انسانِ بالغ،

باید مسئولیت انتخاب‌هام رو، چه درست و چه نادرست به عهده بگیرم

و اگه تغییری نیاز هست، ایجاد کنم.

باید روی عادت‌هام توجه و تمرکز بیشتری داشته باشم.

 باید تا وقت دارم «داشته‌هام»رو خوب ببینم، بشناسم و بهره ببرم.

 باید قدر بدونم تا تبدیل نشدن به نداشته‌هام.

____________________________

چی داری؟؟ بابت‌ش خوشحالی؟

چی نداری؟؟ چه کسی رو مسبب این نداری می‌بینی؟

حواست به عادت‌هایی که تو زندگیت تکرار می‌شن هست؟