در ستایش «صبوری»

سپاسگزارم
عکس و مطلب خوب مثل همیشه

مطالب عرض شده فقط جهت مطالعه می باشد
در پناه خدا

«چون بیش ‌از حد صبوری، گمان کردند که هیچ چیز را احساس نمی‌کنی...»
.
.
.
ای کوه تو فریاد من امروز شنیدی
دردیست در این سینه که همزاد جهان است

از داد وداد آن همه گفتند و نکردند
یا رب چه قدر فاصله دست و زبان است

خون می چکد از دیده در کنج صبوری
این صبر که من میکنم افشردن جان است

از راه مرو سایه که آن گوهر مقصود
گنجی است که اندر قدم راهروان است

می‌دانم گاهی هیچ‌ نقطه‌ای برای پایان رنج‌ها نیست و گیر می‌کنی میان سطری بلاتکلیف و آماسیده از درد،
می‌دانم گاهی بغض و تردیدِ از بهبود، گلوی امیدواری‌ات را می‌فشارد، می‌دانم گاهی عمیقاً غمگین می‌شوی از اینکه دلخوشی‌ها راه رسیدن به تو را گم کرده‌اند، اما دلزده و نا امید نباش، صبر کن، اوضاع درست می‌شود.

باور کن هیچ سطری بدون نقطه نمی‌ماند، گاهی چند ویرگول و مکث، برای رسیدن به پایان سطر، الزامی‌ست. باید تحمل کنی، باید یادبگیری لابه‌لای پاراگراف‌های درد، بارها مکث کنی، نفس عمیق بکشی و آرام‌تر شوی تا خودت را به پایان دردها برسانی. باید اجازه بدهی درد در همان پاراگراف کوتاه یا بلندی که هست، حق مطلب را ادا کند، حرفش را بزند، درسش را بدهد و صحنه را ترک کند. آن‌وقت پاراگراف بعدی متعلق به توست، همان نقطه و سرِ خط با صدای بلند، همان پاراگراف خالی از درد، همان روزهای خوبی‌ که در انتظارشان بودی.
روزهای خوب، پاداش مکث و صبوری و خویشتن‌داری توست.

پس؛ «ای دل، به سردمهریِ دوران، صبور باش...»

نرگس_صرافیان_طوفان

گاهی نباید صبوری کرد بلکه بابد رها کرد
و تشخیص و تفکیک این دو مورد میتونه تعیین کننده و سرنوشت ساز باشه

ممنون از بلاگ پرمفهوم و خوبت.

چاووشی میگه؛
صبوریم کمه بی قراریم زیاده
چقدر بی پناهم منه صافو ساده
عزیزم چقدر سخته دل کندن از تووو
عزیزم چقدر تلخه کامه من ازتو...
.
.
حس صبور بودنتونو تقویت کنید
هر کی یه راه حلی داره اما من یوگا رو بهتون پیشنهاد میدم
متنتون هم چوخ گوزله..

یک جور تکاپو در تک تک لحظه های صبوری (و نه صرف تحمل) وجود داره که معتقدم خیلی خیلی می‌تونه تقویت کننده‌ و قدرت ‌بخش باشه

چطور میشه فهمید که الان وقتشه که صبر پیشه کنیم؟