من همانم...

من و تنهایی دوست در دور دست ها

و مرور خاطراتی که سخت است فراموشی ، آن ها

سکوت شب معنای تازه  ای برای دلتنگی های او است

و محبت تنها همنشین وی در باورهای عاشقانه ماست

عکس های لحظه لحظه ی  گذشت زمان را با ثانیه ها نگاه می کند

و او مانده با اتاقی پر از بوی امواج رویایی دریاها

در خیال شیرین خود قدم ها را با نسیمی سرد بر می دارد

در حالی که امید در دستانش و نگاهش به آسمان است

دلش محفل انس امواج خشمگین حرف ها و نگاه ها و انتظارت است

لبانش خنده و دستانش پر از مهر پاک سبز است

روزی آمد آن دوست نزد یک باور نزدیک

و اشک ریزان نشان دادن دل پر از خون خود را

و من گفتم در شهر هست کسی که هدیه می دهد خنده را

و او گفت : من همانم....

شعر از : باور ایرانی