نه تو می مانی و نه اندوه

و نه هیچ یک از مردم این آبادی

به حباب نگران لب یک رود قسم

و به کوتاهی آن لحظه شادی که گذشت

غصه هم خواهد رفت

آنچنانی که فقط خاطره ای خواهد ماند

داداشم نوجوون بود میرفت باشگاه کونگ فو و کشتی, منم اون موقه ها بچه بودم.......
هر وقت که تو باشگاشون یه فن جدید بهشون یاد میدادن میومد تو خونه رو من اجرا میکرد
منم به ازای هر فن پول میگرفتم
یعنی از کوچیکی من با این سختی پول درمیاوردما !

بايد باور كنيم

تنهايي

تلخ ترين بلاي بودن نيست،

چيزهاي بدتري هم هست،

روزهاي خسته اي كه در خلوت خانه پير مي شوي...

و سال هايي

كه ثانيه به ثانيه از سر گذشته است.

تازه

تازه پي ميبرم

كه تنهايي

تلخ ترين بلاي بودن نيست،

چيزهاي بدتري هم هست:

هر چند ز حال خود خبردار نی ام

بیهوده تماشاگر گلزار نی ام

بر حاشیه ی کتاب، چون نقطه ی شک

بیکار نی ام

اگرچه در کار نی ام

" انسان نباید هیچوقت از اینکه در اشتباه بوده است ،

خجل و شرمسار باشد ،

هر چه که باشد ،امروز عاقل‌تر از گذشته شده است ."

آغشته به “تو” میشود
روحم ، نفسم ، بند بند وجودم
وقتی در حصار دستانت بوسه باران میشوم . . .

دلم هوس یک دوست قدیمی کرده
یک رفیق شش دانگ
یک آرام دل
کسی که امتحانش را در رفاقت پس داده
ودیگر محک زدن وزیرو رو کردنی در کار نباشد
رفیقی که من نگویم و
او بشنود
بخندم وحجم بغض را در خنده ام ببیند
رفیقی که بگویمش برو امـــــــا
بـــــــــماند
که نرود ....

کسی که نگاهت را نمی فهمد

توضیح های طولانی ات را هم نخواهد فهمید….