محمد پارسا

حسرتی است که هیچ وقت یک پسر آن را نخواهد فهمید،درک نخواهد کرد چه سخت است تمام چیز هایی را که برایت عادت شده کنار بگذاری....اینکه برای خرید لباس باید هزار معیار که تمامش مربوط به حجب و حیاست را مد نظر قرار دهی...اینکه در خانه بمانی و بپوسی و خودت را قاطی بازی های به اصطلاح پسرانه نکنی...خسته کننده است اینکه هر کاری می کنی وجود پسر هارا به تو یادآور میشوند...اصلا خاک بر سر دنیایی که در آن دوچرخه سواری هم پسرهایش را تحریک  می کند...دنیایی که در آن باید یاد بگیری فقط و فقط دختر باشی ،یاد بگیری دختر بودن را....آرام بودن را...دست نیافتنی بودن را...گوش هایم از این حرف ها فوران کرده که اینها را می نویسم....باید یاد بگیری مواظب پوششت باشی...راه رفتنت...خندیدنت....حرف زدنت....حتی نگاهت....باید  بترسی از تنهایی بیرون رفتن....هر گاه که از پشت سر صدای موتور شنیدی دست هایت را مشت کنی و قدم های محکم برداری و دعا کنی که این بار سالم به خانه برسی...یاد بگیری اگر مدل موهایت را تغییر می دهی جلف بازیست...باید یاد بگیری در خیابان راه رفتن و در پارک نشستن کار دختران **همخونه** است، کار آنان که فقط می خواهند پسران را مجذوب خود کنند...و باید یاد بگیری یک دختر خوب باید در خانه بماند.اهمیتی هم ندارد که اینجا کشور ایران است یاقاره ی اروپا...باید بدانی دختر باید قبول کند وجود مردهایی را که حتی فوتبال را هم از خودشان می دانند...وباید بدانی...در همه ی مراحل زندگی ات تـــــــــــو محکوم به تحمل همه ی درد های دنیا هستی...چیزی که هرگز پسری حتی به آن فکر نخواهد کرد....تقصیر توست که دختر شده ای...