وقتی مردان ، حرمت مرد بودنشان را بدانند و زنان، شوکت زن بودنشان را!
مردان همیشه مرد میمانند و زنان، همیشه زن!
آنگاه هر روز نه روز "زن" ، نه روز "مرد"
بلکه روز انسان است...

دلا یاران سه قسمند گر بدانی"زبانی و جانی و نانی"به نانی نان بده از در برانش"یار زبانی را نگه دار"به جانی جان بده تا میتوانی.

ساده می گویم : خـدایــا دوسـتـت دارم ...

به تو من خیره می گردم ؛

به این جنگل ...

به این برکه ...

به خط نور ...

به این دریا ...

به رقص آب ...

به این افسون بی همتا ...

چه باید گفت؟

کمک کن واژه ها را بر زبان آرم ؛

بگویم لحظه ای از تو ...

از این زیبائی روشن ،

از این مهتاب ...

بریزم با نسیم و گم شوم در شب ؛

بخندم با تو لختی در کنار آب ...

زبانم گنگ و ذهنم کور ،

تنم خسته ، دلم رنجور ...

تمام واژه ها قامت خمیده ،

ناتوان ...

بی نور ....

پر از پیچیده گیست این ذهن ناهموار ؛

سکوت واژه ها درهم تنیده ،

مثل یک آوار ...

من از پیچیده گی ها سخت بیزارم ؛

تو با من ساده می گویی و من هم ساده می گویم :

" خـدایــا دوسـتـت دارم "

کارگر خسته اى، سکه اى از جلیقه کهنه اش درآورد تا صدقه دهد

ناگهان جمله اى روى صندوق دید و منصرف شد ...

صدقه، عمر را زیاد می کند ...! ♥

♥ به امید روزی که هیچکی از زندگی خسته نباشه ...

اینجـــآ زَمیـــن اَســـتــ
رَســمــِ آدمهــآیَشــ عَجیــبــ اَســتــ
اینجــآ گـُـم کــه بِشـَـوی
بـِـه جــآی اینــکه دُنبــآلتــ بِگـَـردَند
فرآموشـَـتــ می کُننـَـد
عآشـِـق کــه بِشـَـوی
بــه جــآی اینــکه دَرکــَتــ کُنــند مُتَهَمَــتــ می کُننــَد
فَرهَنــگــِ لُغــتــِ اینجــآ چیــزی از
عِشــــــق و اِحســــــآس وغــُــــرور سـَـرَش نِمی شـَـوَد
زیــآد کــه خــوبــ بآشــی زیــآدی می شـَـوی
زیــآد کــه دَمِ دَســتــ بآشــی تِکــــــرآری می شی

از صمیم قلب عشق بورز،

ممکن است کمی لطمه ببینی ،

اما تنها راه استفاده بهینه از حیات همین است ،،

عادت کرده ام به ایـنکه هــمــیـشه
در بحران هــای زندگــی ام،

خــودم هوای خــودم را داشته باشم …

در شـــب ها بیخــوابی ها

خــودم برای خــودم لالایی بخــوانم …

وقتی بغض میــکنم،خودم،

خــودم را در آغــوش بگــیرم و دلــداری بدهــم …

مـیــبــینــــــــــــــی رفیق

تــنهـایی با هـمــه ی دردی کـه دارد،

مـرا ”مــرد ” بار آورده …

آنـقدر که با همـه ی “ زنـانگی ام"

“مـردانه ” به خــودم تکیه میــــــکنم...

آدمی غرورش را خیلی زیاد .

شاید بیشتر از تمام داشته هایش ،دوست می دارد ،

حالا ببین اگر خودش ،غرورش را به خاطر تو ،نادیده بگیرد ،

چه قدر دوستت دارد!

واین را بفهم ای آدمیزاد !

همیشه کسی را دوست بدار که دهکده ی قلب تو را به صد ابادی نفروشد....

صدایم میزد گلم و من گلی بودم در باغچه ی دلش اما او باغبان عاشقی نبود ، گاهی سر میزد و دل می برد !
سالها بعد دانستم که من تنها نبودم ، او باغبان گلهای زیادی بود …