چه ساده لوح‌اند آنان كه می‌پندارند عكس تو را، به ديوارهای خانه ام آويخته‌ام و نمی‌دانند كه من، ديوارهای خانه ام را به عكس تو آويخته‌ام ...

ما را مثل عقرب بار آورده‌اند ؛ مثل عقرب !
ما مردم ، صبح که سر از بالین ورمی‌داریم تا شب که سر مرگمان را می‌گذاریم، مدام همدیگر را می‌گزیم

می‌دونی تو عصر یخبندان کیا زنده موندن؟ فقط خارپشتا !
اونا دو راه داشتن : یا دورهم جمع شن و از همدیگه گرما بگیرن ، یا از هم دور شن تا خارشون تو بدن هم نره !
اونا راه اول رو انتخاب کردن ...

با ارزش‌ترین متاع در دنیا زمان است ؛ درست مانند تیری که از کمان رها شده ، هیچ‌گاه باز نمی‌گردد !

من که در لخت‌ترین موسم بی چهچه‌ی سال تشنه‌ی زمزمه‌ام ، بهتر آن است که برخیزم ، رنگ را بردارم ، روی تنهایی خود نقشه مرغی بکشم ...

یار با ماست چه حاجت که زیادت طلبیم
دولت صحبت آن مونس جان ما را بس !

ما تبار افراطیم ؛ افراط در گناه و ثواب !

خوشبختی از آن کسی است،
که در فضای " شکرگزاری " زندگی کند!

چه دنیا به کامش باشد و چه نباشد...

چه آن زمان که می دود و نمیرسد...

و چه آن زمان که گامی برنداشته،
خود را در مقصد می بیند...

چرا که خوشبختی چیزی جز آرامش نیست...

یک روز به خودت می‌آیی که دیگر زمانی برای
کارهایی که همیشه میخواستی انجام بدهی نداری !
همین حالا انجامش بده ...

اگر جای دانه هایت را که روزی کاشته ای فراموش کردی،
باران روزی به تو خواهد گفت کجا کاشته ای …
“پس نیکی را بکار،
بالای هر زمینی…
و زیر هر آسمانی….
برای هر کسی… ”
تو نمیدانی کی و کجا آن را خواهی یافت!!
که کار نیک هر جا که کاشته شود به بار می نشیند …
اثر زیبا باقی می ماند،
حتی اگر روزی صاحب اثر دیگر حضور نداشته باشد