روزی هزار بار با تو برخورد می کنم

و هر بار

اسمم را کجا شنیده ای؟

و چقدر چهره ام برای تو آشناست!

تقصیر چشم های تو نیست

اگر در نقطه های کور خانه زندگی می کنم

و تکرار می شوم هر روز

شبیه عطر بهار نارنج روی میز صبحانه

شبیه خطوط قهوه ای چای ته فنجان ها

و شبیه زنی در آینه که ابروهایش را برمی دارد و

فکر می کند دنیا در چشم های تو تغییر خواهد کرد

تقصیر چشم های تو نیست می دانم

این خانه تاریک تر از آن است که چهره ام را به خاطر بسپاری

و ببینی چگونه بوی مرگ از انگشت هایم چکه می کند

هر بار که نمی پرسی شعر تازه چه دارم

حق با توست، پوشیدن پیراهن حریر

و آویختن گوشواره های مروارید

حس شاعرانه نمی خواهد

و می شود آنقدر به نقطه های کور زندگی عادت کرد،

که با عصای سپید کنار هم راه برویم

و با خطوط بریل باهم حرف بزنیم.

بزرگترین اقیانوس دنیا ارام است پس ارام باش تا بزرگترین باشی........

عجب حکایتی شده فکر تو عادتی شده

که از سرم نمیره که از سرم نمیره

عجب روایتی شده عشقت عبادتی شده

خدا ازم نگیره خدا ازم نگیره

یه ماه میخواستم که دارم ای ماه شام تارم

تویی رفیق راهم ای غنچه ی بهارم

وقتی نیست نبایداشک بریزی..
بایدبگذاری بغض ها روی هم جمع شوند وجمع شوند..
همین ها تورا میسازد...
سنگت میکند درست مثل خودش...
باید یادت باشد حالا که نیست اشکهایت را ندهی هرکسی پاک
کند... میدانی چرا؟؟؟
آخر هرکسی لیاقت تو و اشکهایت را ندارد...

زنــدگــی زیبــاســت...

بــه زیبــایــی چــشـمـهـای پـــف کــــرده از... هــق هــق هـــای شـــبانـــه

بــه زیبــایــی بــغـض نــفــس گــــیر روزانـــه...

بــه زیبــایــی قــلـب تـکه تــکه شـده از... شـکـسـتــنـهـــای بـیـشــمــار

بــه زیبــایــی نـفـسـی کــه از تـنـگـی بالا نـمـیــاد

بــه زیبــایــی تـــمـــام شـــدن تـــدریجــی مــــن....

دوستی ها کمرنگ، بی کسی ها پیداست.
راست گفت سهراب:‌ آدم اینجا تنهاست…

حرف های زیادی داری

سکوت علامت چیست

نمی دانم علامت رضایت است

یا همان جواب ابلهان خاموشی است

معنی جدیدی به سکوت داده ای

سکوتت را می فهمم

یعنی انتظار

ایــــــن اشکــــــــ هــــا از قلبیستــــــــ که شبیــــــه دخترکـــــــــے لجبـــــــاز
فقطـــ تــــو را مے خواهـــد و از بـــــازے با خاطراتـــــــــــ خستهـــ شـــــــده . . .
.

شـایـد "صـداقـت" مـانـع بـشـه کـه دوسـتـان ِ زیـادی داشـته بـاشـی ...
امـــــــا ...
بـاعـث مـیـشه دوسـتـان ِ واقـعـی داشـتــه بـاشـی

من خود را از روی تعداد موانعی که در مسیرم قرار گرفته است معنی نمی کنم؛

من خود را از شجاعتی که پیدا کرده ام تا هدفهای تازه ام را با جدیت دنبال کنم معنی میکنم...

من خود را از روی تعداد ناامیدی هایی که با آنها موجه شده ام معنی نمی کنم؛

من خود را از روی بخشش و ایمانی که برای آغاز دوباره پیدا کرده ام معنی می کنم...

من خود را از روی دفعاتی که زمین خورده ام معنی نمی کنم

من خود را از روی دفعاتی که روی پای خود ایستاده ام و مبارزه کرده ام معنی می کنم...

من درد خود نیستم...

من گذشته ام نیستم...