عمریه ، عمریه ، که عاشقه خداییه این دل ما
آخره خط و باز فداییه این دل ما
تو یکی بیاو از پشت دیگه خنجرش نزن
ذالفقاره عشقتو تو یکی بر سرش نزن
دل مارو تو دیگه در به دره این درو اون درش نکن
گل ما رو به خزونه تو با عشقت دیگه پر پرش نکن
بیچاره ساده وخوش باورو پاک دل ما
واسه یه زره وفـا عمری هلاک دل ما
بیا باما ، بیا باما تو یکی از ته دل یار بشو
راستی راستی بیا با ما عمری گرفتار بشو
نکنه ، نکنه هوس گریبون دلت رو بگیره
نکنه ، نکنه تا جون گرفت دوباره این دل بمیره
نکنه ، نکنه اشک مارو تو هم بخوای در بیاری
نکنه ، نکنه حوصلمونو تو بخوای سر بیاری
مادیگه ، مادیگه حوصله ی حرفای پوچ و نداریم
مادیگه خسته شدیم طاقت کوچ و نداریم
سر به سرم بزار ، سر به سره دلم نزار
یه باری از دوشم بگیر مشکل رو مشکلم نزار

فریدون مشیری:
عاشقم.....
اهل همین کوچه ی بن بست کناری ،
که تو از پنجره اش پای به قلب منِ دیوانه نهادی ،
تو کجا ؟
کوچه کجا ؟
پنجره ی باز کجا ؟
من کجا ؟
عشق کجا؟
طاقتِ آغاز کجا ؟
تو به لبخند و نگاهی ،
منِ دلداده به آهی ،
بنشستیم
تو در قلب و
منِ خسته به چاهی......
گُنه از کیست ؟
از آن پنجره ی باز ؟
از آن لحظه ی آغاز ؟
از آن چشمِ گنه کار ؟
از آن لحظه ی دیدار ؟
کاش می شد گُنهِ پنجره و لحظه و چشمت ،
همه بر دوش بگیرم
جای آن یک شب مهتاب ،
تو را یک نظر از کوچه ی عشاق ببینم..

یک سلام قشنگ ، یک دعای ناب از ته دل تقدیم به
کسی که جنسش کیمیاست ، عهدش وفاست ،
مِهرش صفاست ، حسابش از همه جداست 
هر صبح! 
پلکهایت؛ 
فصل جدیدی از زندگی را ورق میزند، 
سطر اول همیشه این است:
"خدا همیشه با ماست"
با تقدیم احترام

شبهامون آخ که چه تاریک و چه سرده
دلهامون جای غمه لونه درده
تو رو بی من، من رو دور از تو گذاشته
چی بگم با من و تو دنیا چه کرده

آسمون با من و تو قهره دیگه
شبهامون آخ که چه تاریک و چه سرده
دلهامون جای غمه لونه درده
تو رو بی من، من رو دور از تو گذاشته
چی بگم با من و تو دنیا چه کرده

آسمون با من و تو قهر دیگه
هر کدوم از ما تو یک شهر دیگه

تو دلم این همه غم جا نمی‌گیره
چی بجز غم داره اون دل که اسیره
گفتی از یاد میره این غمها یه روزی
تو دلم ریشه دوونده دیگه دیره

آسمون با من و تو قهر دیگه
هر کدوم از ما تو یک شهر دیگه

تو می‌گی نامه نوشتی نرسیده
از تو یه خط یا نشون هیچکی ندیده
منم امشب واسه تو نامه نوشتم
اما اشکهام همه رو نامه چکیده

تو می‌گی نامه نوشتی نرسیده
از تو یه خط یا نشون هیچکی ندیده
منم امشب واسه تو نامه نوشتم
اما اشکهام همه رو نامه چکیده
اما اشکهام همه رو نامه چکیده

آسمون با من و تو قهر دیگه
هر کدوم از ما تو یک شهر دیگه

همش تقدیم شما

از شعله ی عشق هر که افروخته نیست
با او سر سوزنی دلم دوخته نیست
گر سوخته دل نه ای زما دور که ما
آتش به دلی زنیم کان سوخته نیست

بی دل و خسته در این شهرم و دلداری نیست
غم دل با که توان گفت که غمخواری نیست
شب به بالین من خسته به غیر از غم دوست
زآشنایان کهن یار و پرستاری نیست

یا رب این شهر چه شهریست که صد یوسف دل
به کلافی بفروشیم و خریداری نیست
فکر بهبود خودای دل بکن ازجای دگر
کن در این شهر طیب دل بیماری نیست

گاهی باید رد شد !
باید گذشت !
گاهی باید در اوج نیاز ، نخواست !
گاهی باید کویر شد ، با همه ی تشنگی منت هیچ ابری را نکشید !
گاهی برای بودن باید محو شد ، باید نیست شد !
گاهی برای بودن باید نبود !
گاهی باید چترت را برداری و رهسپار کوچه هایی بشی که خیلی وقته رهگذری ازش عبور
نکرده !
گاهی باید نباشی . . .

ﺩﺭ ﺣﻀﻮﺭ ﺧﺎﺭﻫﺎ ﻫﻢ ﻣﯿﺸﻮﺩ
ﯾﮏ ﯾﺎﺱ ﺑﻮﺩ . . .
ﺩﺭ ﻫﯿﺎﻫﻮﯼ ﻣﺘﺮﺳﮑﻬﺎ
ﭘﺮ ﺍﺯ ﺍﺣﺴﺎﺱ ﺑﻮﺩ . . .
ﻣﯽ ﺷﻮﺩ ﺣﺘﯽ
ﺑﺮﺍﯼ ﺩﯾﺪﻥ ﭘﺮﻭﺍﻧﻪ ﻫﺎ . . .
ﺷﯿﺸﻪ ﻫﺎﯼ ﻣﺎﺕ ﯾﮏ ﻣﺘﺮﻭﮐﻪ ﺭﺍ ﺍﻟﻤﺎﺱ ﺑﻮﺩ . . .
ﺩﺳﺖ ﺩﺭ ﺩﺳﺖ ﭘﺮﻧﺪﻩ . . .
***ﺑﺎﻝ ﺩﺭ ﺑﺎﻝ ﻧﺴﯿﻢ....***
ﺳﺎﻗﻪ ﻫﺎﯼ ﻫﺮﺯ ﺍﯾﻦ ﺍﻧﺪﯾﺸﻪ ﻫﺎ ﺭﺍ
ﺩﺍﺱ ﺑﻮﺩ . . .
ﮐﺎﺵ ﻣﯽ ﺷﺪ
ﺣﺮﻓﯽ ﺍﺯ " ﺍﯼ ﮐﺎﺵ "
ﻫﺎ ﻫﺮﮔﺰ ﻧﺒﻮﺩ . . .
ﻫﺮ ﭼﻪ ﺑﻮﺩ ﺍﺣﺴﺎﺱ ﺑﻮﺩ ﻭ
ﻋﺸﻖ ﺑﻮﺩ ﻭ
ﯾﺎﺱ ﺑﻮﺩ . . .!!
*بال در بال نسیم*