به جای نمک مرهم باشیم

جوری باشید که رابطه داشتن و معاشرت با شما سخت نباشد، جوری نباشید که به مکافات، تحملتان کنند، جوری نباشید که آدم‌ها به تکه‌های شکسته‌شان که نگاه کنند، با بغض و حسرت، یاد شما بیفتند.

خوب بودن چقدر خرج دارد که از خودتان و دیگران دریغ می‌کنید؟ که آزار می‌دهید و دل می‌شکنید و اندوه می‌تراشید برای آدم‌ها؟ فاصله می‌گیرند و اعتراض هم می‌کنید؟ دنبال مقصر هم می‌گردید؟!

گاهی با خودتان زمزمه کنید؛ هیچ‌کس مجبور نیست مرا تحمل کند، که اگر رابطه می‌خواهم بپذیرم که یک رابطه حداقل دو سر دارد و با سوختن یک سرِ آن، کل رابطه می‌سوزد! اگر هم رابطه نمی‌خواهم، سرم را توی لاک خودم کنم و  رنج و اندوه بی‌حاصل پرتاب نکنم سمت آدم‌ها...

انگار که زخمیِ هزار حادثه‌ایم و برای تسکین، به هرکس که رسیدیم، زخم می‌زنیم.

کمی باهم خوب‌تر باشیم،

ما آدم‌ها کم از دنیا و روزگار نکشیده‌ایم، به جای نمک، مرهم باشیم روی زخم‌های هم...