برای هدیه همان لبخند کافی ست

نشستم

تا آنجا که نیامدی

خود را مهمان یک فنجان قهوه کردم

صبر دیرش شد

رفت

اما هنوزم منتظرت بودم

قهوه هم چه میزبان کم طاقتی ست

او هم رفت

ساعت هم دیرش شد

تند و تند دور خودش می‌چرخید

اما هنوزم منتظرت بودم

نگرانی اومد

دلم سراغ بی قراری رو گرفت

فنجان قهوه باز هم آمد

و دلم خواست که باز هم بنشینم منتظر

این بار

گفتگو با فنجان قهوه بیشتر طول کشید

اما باز هم نیامدی

او رفت

و من هنوزم منتظرت هستم

شاید فنجانی قهوه

دوباره تنهایی‌ام را پر کند

اما جای لبخند تو را

چه چیزی می‌تواند پر کند؟

منتظرم، دیر نکنی

برای هدیه همان لبخند کافی ست