عطار در تذکرة الأولیاء میگه:
+ آدابِ سفر آنَست که هرگز از قَدم
نَایستی تا دلت آرام گیرد.
آنجا که دل آرام گرفت،
مَقصَد است.
- مقصد من تویی ...

می خواهی قضاوتم کنی ؟
کفش هایم را بپوش
راهم را قدم بزن
دردهایم را بکش
سال هایم را بگذران
بعد قضاوت کن !

+5

تو زبان کُردی وقتی به کسی میگن«باوانه کم» یعنی «یه جوری جوری رفتی تو وجودم و ریشه کردی که انگار بخشی از منی..»
درست مثل تو که توی ذره های وجودمی

انسان های هم فرکانس همدیگر را پیدا می کنند..
حتی از فاصله های دور…
از انتهای افق‌های دور و نزدیک.. انگار. جایی نوشته بود که اینها باید  در یک مدار باشند.. یک روزی .. یک جایی است  که باید با هم ، برخورد کنند… آنوقت…
میشوند همدم، میشوند دوست، میشوند رفیق..
اصلا میشوند هم شکل… مهرشان آکنده از همه ….
حرفهایشان میشود آرامش…
خنده شان، کلامشان می نشیند روی طاقچه دلتان.. نباشند دلتنگشان میشوی..
هی همدیگر را مرور می کنند..
از هم خاطره می سازند….
مدام گوش بزنگ کلمات و ایده ها هستند.. و یادمان  باشد..
حضور هیچکس اتفاقی نیست.

چه تنهايي عميقي‌ست ...

دوست داشتن كسي كه ،

هرگز نيست...!

آرزو می‌کنم
‎کتاب‌ های خوب بخوانی
‎آهنگ‌ های خوب گوش کنی
‎عطرهای خوب ببویی
‎با آدم‌ های خوب حرف بزنی
‎و فراموش نکنی
‎که هیچ وقت دیر نیست
‎بودن چیزی که دوست داری باشی

پیش از من و تو لیل و نهاری بوده است
گردنده فلک نیز بکاری بوده است
هرجا که قدم نهی تو بر روی زمین
آن مردمک چشم نگاری بوده است