اگه

اگه فهمیدی اینجا که نشستی همونجایی نیست که باید باشی،همین حالا بلند شو و برگرد جایی که بهش تعلق داری.با همون پاهایی برگرد که نای رفتنی دَرِش نیست.با همون چشمایی که خیس میشه از دلتنگی اما باید برگرده.آخه میدونی آدما هرچقدر هم که قوی باشن بالخره یه روزی خسته میشن از تحمل کردن، از صبور بودنای مداوم،از همیشه به انتظار نشستن و به هیچ کجا نرسیدن.اگه فهمیدی اینجا که نشستی جای تو نیست آدماش جنس تو نیستن مثل تو نگاه نمیکنن مثل تو نمیخندن جرئت کن و برگرد.