دوست داشتن را آن رفیق مجازی بمن آموخت

او که نه با رنگ صدایم آشناست

نه برق نگاهم

و نه گرمی دستانم.....

بی هیچ چشمداشتی احوالم را میپرسد

و به انتظار سلام دوباره ام

مینشیند

تا خلوت این دل زنگار گرفته را

با کلمات پر محبتش بشکند

او همان است که صدایش با دل خاموشم

هم آهنگ است

دوستش دارم به اندازه ذره ذره تنهایم

و نهایت احساس خشکیده ام

او همان است که به دل ساده ام فهماند

و دوست داشتن چقدر زیباست!!!!

shabgarde.tanha

قشنگی شبای پاییز واسه ما
یه حیاط سرده
یه نوشیدنی گرمه
یه سیگار تلخ
یه صدای اروم ، صدای سوختن چوب های خشک