سوار سرزمین من ، خدای شهر سنگر ها
امیرِ ارتش باران ، سپهدار صنوبر ها
زُمخت پاره های شعر ، تو را دلگیر خواهد کرد
خیالت تخت از اینجا ، زبان تغییر خواهد کرد ......

پس از این بیت، منو آینه در یک قابیم
او همه ریزترین زیر و بمم را بلد است
آینه حرف بزن، حرف بزن برزخی ام
من ندانسته بدم، آینه دانسته بد است
ای دهان دره بی حال کسالت آور
بعدظهر سگی و لحظهء بی حوصلگی
خشم بیخود به خود و خودخوری و زخم و خراش
جمله های مرض آلود و سراسر گِلِگی

هر جور نگاه کنی
زیر پا باشی و بعد...
دس رو زانو بذاری
نتونی پاشی و بعد...
بین هر چی آدمه
تک و تنها باشی و بعد...
هفته ها بیان برن
غرق بی حوصله گی
این حوری خیلی بده، غصه داره زندگی
پرسه تو گذشته ها
نامه ی یواشکی
دل خوش بغل بغل
پچ پچای الکی
حس مردونگی تو
خونه ی عروسکی
شباتو پر کنی از
خاطرات کودکی
این جوری خیلی بده، غصه داره زندگی

همون بهتر نباشی عشق آخر
چه می خواهی از من تو خون شناور ؟
قفس مال منو تو مال پرواز
کبوتر با کبوتر باز با باز
ولم کن مرد تو یک عمر مرده
یه عمره از خودش رو دست خورده

+5

+5