به قول شاعر
ما را به سخت‌جانی خویش این گمان نبود. آره واقعا، گمان نبود بمیریم و باز پاشیم خاک تنمون و بتکونیم، لبخند و سنجاق کنیم گوشه لبمون و پر زخم به دوییدن ادامه بدیم.

بدترین حالتی که ممکنه برای یه آدم پیش بیاد اینه که همزمان هم احساسی باشه و هم منطقی، یعنی قلبش داره مچاله می‌شه ها، ولی مجبوره منطقی تصمیم بگیره، بعدش باید روزها و ماه‌ها و حتی سال‌ها بشینه به قلبش توضیح بده که اگه اون کارو نمی‌کردم بیشتر مچاله می‌شدی.
اما مگه قلب حالیشه؟ وقتی دیگه صلحی نباشه بین عقل و قلبت، انگار لای منگنه ای، چون نه مغزت قلب داره، و نه قلبت مغز!

دل من بعد تو دلداری نمیخواد
ای داد ...

آدمه دیگه، تا یه جایی چوبِ احساسش رو میخوره؛ از یه جایی به بعد ترجیح میده چوبِ بی احساس بودنش رو بخوره! لااقل دردش کمتره...

ڪــــاش بــہ جــاے...

شــڪسـتــن قــلــبـم...

ســـــرم را مــے شــڪـســتــــے...

تــا فـڪـرت از ســرم مـــے پـــریــد...

زندگي هميشه عالي نيست
هميشه احتمال مشکل هست
مشکل آخر کار نيست..
بلکه..
شروع يه زندگي متفاوت و تازست..

یکی از بهترین روزهای زندگی هر انسانی روزیست که می‌گوید «دیگر کافیست»
و به پا می‌خیزد تا برای چیزی که آن را
واقعا می‌خواهد با تمام وجود بجنگد...

آنقدر با تنهایی انس گرفتم که دیگر زبانش را می فهمم

و فهمیدم تنهایی هم می تواند عشق خوبی باشد

به شرط اینکه درکش کنم

https://uupload.ir/view/farzad_bahrami_-_kojaei_ey_eshgh_(128)_b1xw.mp3/

بدون من کجــــایی کجــــایی یــــــار دیریــــــن