اردیبهشتیم...

من چه ملتمسانه نگاهت طلائی ات را با هزارن تمنا جستجو می کنم
و قصه تنهائی را در آسمان آبی نگاهت در میان میگذارم
میدانم که میدانی...
نسیم اشکی که در نگاهت موج می زد،بارانی از عشق بود برای باغ رویاهایم .
اردیبهشتیم..
بی شک دلتنگی.. تنهائی،سکوت، مهتاب، و ساعت صفر عاشقی،نابترین لحظه هایی را می سازند که قلم را یارای جولان بر عرصه کاغذ است و من امشب باز بر آن شدم تا از یک واژه آشنا برای دلم بنویسم

رفیق دلم!
می دانی که چشم هنگامی زیباست که مملو از اشک باشد و اشک زمانی زیباست که به خاطر عشق بریزد
امشب از آسمان نیلی دلم با تو سخن می گویم و بارها نامت را به زبان می آورم
گاهی دلم برای  غروب های با تو بودن و برای باران هایی که بوی تو میدهند و برای نیمکتی که پر از خاطره هایی که دوست داشتن را به نظاره می نشستند و آلاچیقی که همیشه صدای قهقه اش خواب را از کلاغها می گرفت و از بوی عشق لبریز بود عجیب تنگ می شود
 دلتنگی و قتی به نام تو باشد را دوست دارم