هر احساسی را باور نکنید (۱)

دوست دارم تا خودِ صبح بنویسم!

 احساس می‌کنم چیزی از وجودم کنده شده، با پای خودش راه افتاده

و به قدری سرخوش بوده که هم راه رو گم کرده هم هدف رو

 و دیگه قرار نیست به جای اصلیش برگرده!

 دارم اطرافم رو نگاه می‌کنم و تا چشم کار می کنه،

احساسِ خستگی، تنهایی و سرگردونی می‌کنم

یهو یادم می‌افته که از بچگی هر موقع اینقدر پریشان بودم،

 یا برام کتاب خوندن،

 یا نشستم کنار بابا و ازم خواسته رد انگشتش رو، روی صفحه کتاب دنبال کنم و با دقت گوش بدم 

 و یا کتابی رو معرفی کردن که بخونم

به هر حال کتاب به عنوان طبیبِ خانوادگی همیشه حضور داشته

الان مثلا بزرگ شدم و کاربلد!

 نه نیاز دارم کسی برام کتاب بخونه 

 نه ازم می‌خوان دقیق به متنی خیره بشم

 و نه کتاب معرفی می‌کنن

چون خیلی وقتِ که خودم تنهایی سراغ طبیب می‌رم

طرح جلد و عنوان یکی از اون ها جذبم می کنه

 از اونجایی که طبیبِ ناشی توی خونمون جایی نداره، انتخابش می‌کنم

ده صفحه اول رو که می‌خونم

 برام توضیح می‌ده که فکر چیِ و احساس چیِ؟

احساس معمولا درستِ

اما فکر، می تونه درست و نادرست باشه

به خودم نگاه می‌کنم

من ناراحتم، 

طبیب می‌گه: بله درستِ

من دیگه هیچوقت حالم خوب نمی‌شه،

طبیب سریع می‌گه: اشتباهِ!

می پرسم فرقشون چیِ؟ چرا اولی رو پذیرفتی دومی رو نه؟

می‌گه: اولی احساس بود و نشات گرفته از درونت و واقعیت

اما دومی فکر بود، از نوعِ اشتباه!

فکر رو که احساس معنی کنی، با تاییدش بهش قدرت میدی

 و در ادامه ی فکرِ اشتباه، واقعا ناراحت می‌شی

و ناراحتی باعث می‌شه نتونی درست فکر کنی

و همینطور تو رو بین خودشون پاس می‌دن تا جایی که نفسی برات باقی نمونه

یک آدرس و شناخت اشتباه و اینهمه دردسر!

و من اینطور می فهمم و یاد می‌گیرم که:

گرچه احساس ناراحتی می‌کنم اما این به این معنی نیست که

تا ابد قرارِ توی همین وضع بمونم،

مگر اینکه خودم با افکار اشتباه، جای پای اون هارو محکم کنم.

که باید مراقب افکارم باشم

که شاید ورود اون ها به مغزم دست من نباشه ولی قطعا پذیرفتن یا نپذیرفتنشون دست منِ