هم اندیشی .. :)

1.جایی که اعتماد از بین بره
2.اختیار ابرازِ عمل و کلام بدون ترس از عواقب
۳.چنین کسی اصن داخل نمیشه که بخوام نگهش دارم
۴.خیر
۵.بله
راجع به ۵؛ معمولا خانواده ها پشت فرزنداشون درنمیان برای طلاق, به علت همون باورایی که گفتی...
اما من فکر میکنم اگر بتونیم از بچه هامون شخصیت های مستقل و به خودمتکی بسازیم دیگه برای تصمیمات زندگی چشمشون به حمایت خانواده و اطرافیان نیست

سلام مرسی از موضوع جالبت فرشته❤

سلام سلام

با وجود تموم پرانتزایی که گذاشتی ، من فقط میتونم شرایط الان خودم و در نظر بگیرم...ولی بازم تلاشم و میکنم کلی تر نگاه کنم به قضیه

سوال اول که پرسیدی کجای رابطه باید مکث کرد ؟

1_ به نظرم اونجایی که میبینی داری از خود واقعیت فاصله میگیری...از چیزی که همیشه در مورد آینده ی خودت فکر میکردی فاصله میگیری ...حالا بحث سر اینه که این تغییر و تفاوت و دوست داری یا نه ؟؟؟اگه از نظر روحی روت فشار باشه قطعا به نظرم باید در مورد ادامه ی اون رابطه شک کنی...چون نه میتونی انسان خوبی باشی ، نه همسر خوبی و نه مادر خوبی برای بچه ای که به دنیا میاری

سوال دوم : دیدگاهم در مورد آزادی ؟

واسه هر کسی متفاوته به نظرم تعریفش...واسه ی من اینه که حق اظهار نظر داشته باشم توی چیزی که به من مربوطه ... حق انتخاب یه جورایی...نه اینکه حتما همسرم یا بقیه بااید چیزی که من میگم و بپذیرن ، ولی بدون دلیل رد نشه ، یا بقیه واسم تصمیم نگیرن ، حتی توی کوچیک ترین مسِئله

سوال سوم : کسی که آزادی رو ازم گرفته به خاطر حرف مردم توی زندگیم نگه دارم ؟

خب نه ! توی این سوال به نظرم فقط آزادی نیست...بحث منطقی بودن یا نبودن طرف مقابله ...اگه حتی بتونم آزادی ای که توی نظرمه از یه آدم غیر منطقی بگیرم ، توی تمام طول زندگیم باید یه آدم غیر منطقی رو تحمل کنم که خب نمیتونم قطعا ...

سوال چهارم : تغییر توی پوشش ، عقاید و .. به خاطر همسرم ؟

خب اگه بتونه با منطق بهم ثابت کنه که من اشتباه میکنم ، چه توی عقایدم ، چه پوشش و هر چیز دیگه ، خب آره ...همونطور که همسرم باید اشتباهاتش و تغییر بده اگه بهش ثابت بشه...اما به نظرم خیلی تدریجی باید باشه و دو طرف نباید انتظار تغییر سریع داشته باشن...البته این در صورتیه که هر دو طرف قبول کنن ... مثلا اگه من اولش گفته باشم میخوام ارتباطاتم با فلان شخص حفظ بشه و همسرم قبول کرده باشه بعدا حق قطع ارتباط من و نداره ...مگه اینکه خودم بخوام

سوال پنجم : طلاق در صورت سخت بودن ادامه رابطه ؟

گفتی شرایط یه خانومی که توی شهر کوچیک سنتیه و بچه و بدون پشتیبانی مالی رئ=و در نظر بگیرم ...خب اینا هیچ کدوم شرایط من نیست ...به عنوان کسی که به تنهایی میتونم بعدا خرج خودم و شاید بچه م و بدم و اط یه طرف دیگه م تا حالا حرف مردم و اصلا در نظر نگرفتم ( اگه در نظر میگرفتم توی این سن ازدواج نمیکردم)
خب مشخصه که حال روحیم خیلی برام مهم تره تا حرف مردم... آسیب طلاق چه برای یه زن و چه برای بچه ش خیلیهه..ولی روح مریض به نظرم برای تریت بچه آسیبش بیشتره....پس ترجیح میدادم یه زندگی شاد داشته باشم و بچه م رو هم با همین تفکر بزرگ کنم که هیچ چیزی تئی دنیا مهم تر از آرامش خودش نیست...
اما توی شرایطی که تو گفتی
سعی میکردم خودم و نبازم و فقط به فکر خودم و بچم باشم...کتاب بخونم ...کار هنری کنم و واسه خودم درآمد درست کنم تا زمانی که کاملا مستقل بشم و وابستگی نداشته باشم اونوقت به این فکر کنم که زندگی مشترکم و ادامه بدم یا نه

تا ادم میاد جواب بده میخوره به داخل پرانتزا
با این داخل پرانتز ها مگه میش جواب داد
بیشتر سوالارو باید متاهلا جواب بدن

فاز بلاگت منفی ه!
حال نکردم باهاش

جوابایی که ایده آل ذهنی من هستن اینا هستن ( البته اگه با قرار گرفتن تو همچین شرایطی بتونم عملیشون کنم)
1 به نظرم به این سوال نمیشه خیلی دقیق جواب بدم
ولی در کل به نظرم مکث کردن تو جریان زندگی ممکنه مشکل ساز باشه و یا مشکلو پیچیده تر کنه
شاید وقتی از ادامه رابطه منصرف بشم که یقین داشته باشم طرف مقابل هییچ علاقه ای به من نداره، ویا برعکس هییچ علاقه ای بهش نداشته باشم
2 هر کسی حق داره آزاد باشه و خودش باشه، به نظر من اینکه تو ازدواج طرفین همدیگرو فقط تحمل کنن و از رو اجبار تابع همدیگه باشن عذاب آوره
3 نه! به هیچ وجه! مگه چند بار فرصت زندگی کردن دارم که بخوام بخاطر دیگران عذاب بکشم
4 اگه عقایدش و گفته هاش منطقی باشه و درست، چرا که نه
5 با وجود اینکه میدونم زندگی بعد از طلاق سختی های زیادی داره ولی بله، میتونم ریسک کنم چون مطمئنم تو این مورد خانواده م پسم نمیزنن، با اینکه تو این موارد سرسخت هستن ولی مطمئنم هر موقع برگردم سراغشون، منو می پذیرن