عنکبوت رنجور...

دلم رقصیدن می خواهد با ساز کوک کلمات بی قافیه ذهن مخشوشم که مدام میپیچند به رشته های افکار مغز تاریکم، ودود می شوند افکار مزاحمم در تنگنای خاطرات پوسیده ی دلم.

تمام دردهایم را یکجا می تنم!!!ومامنی میسازم با آن برای دوری از حشرات گزنده ی زندگی ودور می کنم خود را از نور و شور!!

از دنیای انسان ها تنها دو چیز برای مانده است ،دوچشم گویا،که گویی برای این عنکبوت سالخورده کمی رنجور است!

به سرعت از دیوار های تاریک این قصر متروک بالا می روم تا نزدیک تر شوم به پایان سرد این شب.

با تپیدن اولین پرتو خورشید دوباره محو خواهم شد در میان تارهایی که تنیده ام!

نوشته خودم!