شعر

به انتظار نبودی ز انتظار چه دانی؟

تو بیقراری دلهای بیقرار، چه دانی؟

نه عاشقی که بسوزی، نه بیدلی که بسازی

تو مست باده ى نازی، از این دو کار، چه دانی؟

تو چون شکوفه ى خندان و من چو ابر بهاران

تو از گریستن ابر نوبهار چه دانی؟

چو روزگار بکام تو لحظه لحظه گذشته

ز نامرادی عشاق روزگار چه دانی؟

درون سینه نهانت کنم زدیده ى مردم

تو قدر این صدف ای دُرّ شاهوار، چه دانی؟

تو سربلند غروری و من خمیده قد از غم

ز بید این چمن ای سرو باوقار چه دانی؟

تو خود عنان کش عقلی و دل به کس نسپاری

زمن که نیست ز خود هیچم اختیار، چه دانی؟

|رحیم معینی کرمانشاهی |