مردم می گویند که درد کشیدن

آدم را شریف و پاک می کند.

این دروغ است!

درد فقط آدمی را بی رحم می کند…

زیر باران

با خرمن خیس یادت،

خاطره ها را ورق می زنم

کجای دل من

رنگین کمان را نوشته ای

که هر ابری بیاید

من دلم

باز هم باران می خواهد …

سیم هاى زیر تار، زنانه است و

سیم هاى بم، مردانه.

از تلفیق این دو است که موسیقى

دلنواز زندگى نواخته مى شود

مهر او

زمزمه جویبار بود

درروزهای مکرر خالی

حال

من مانده ام

و خروش یک اقیانوس

به یک جایی از زندگی که رسیدی ،

میفهمی رنـج را نباید امتداد داد;

باید مثل یک چاقو که چیزها را میبرد

و از میانشان میگذرد, از بعضی آدمها بگذری

و برای همیشـه تمامشان کنی !

برق رفته بود

از تاریکی استفاده کردم

تا جای خودم را با تو عوض کنم

صبح

نان تازه خواهی خرید

و مرا دوست خواهی داشت

چه جمع عاشقانه ای ست

هر شب!

حضور من و خیالت

در کنار آتشی که در درونم به پاست.

مردم فکر می‌کنند دختر شاهِ پریان باشی

این‌همه که از تو نوشته‌ام.

نیا

بگذار همین‌طور فکر کنند!

تو میروی

من میمانم

چو درختی که درماتم ِکوچ پرنده

دلگیر ست

دارند خودشان را می‌کُشند موج‌ها

تنی به آب بزن

آرام شود دریا