خدا نکند انسانی از خوب بودنش خسته بشود،
خدا نکند آدمی بشود که مهربانیش هربار نگران و آزرده خاطرش کرده،
چرا که آن وقت است که می ماند بلاتکلیف،
نه بد بودن را بلد است و نه توان خوب ماندنش است. 
آن وقت است که میگریزد
هجرت از دنیای آدم ها به خلوتی که درونش پوچ پوچ است، 
سکوتی که قالبش تنهایی است که خودخواسته نبوده، که لذت بخش نیست... 
آدم ها را از خوب بودنشان خسته نکنیم ...!!

نیکی و بدی که در نهاد بشر است

شادی و غمی که در قضا و قدر است

با چرخ مکن حواله کاندرره عقل

چرخ از تو هزار بار بیچاره‌تر است..

گمان میکنم

هر انسانی

روزی،

جای خالی دوست را حس خواهد کرد؛

شاید روزی که

تنها

کفش‌های خالی اش مانده باشد ...

صبر کردن دردناک است
و فراموش کردن دردناک تر....
ولی دردناک تر از این دو این است :
که ندونی باید "صبر" یا "فراموش"....