امشب خواهم رفت.

امشب خواهم رفت..
امشب،سوت قطار،یعنی آغاز فرار از این دیار...
امشب خواهم رفت..
چمدان را بسته ام.منتظر نشسته ام..
چمدان سنگین است. بار من،قلبی شکسته و چهل تکه دلی غمگین است..
میدوم سمت قطار، آتشی میزنم بر سیگار
باورم نمیشود!!
فندکت یادت هست؟ آنکه دادیش به من به یادگار؟!!
من با فندک تو،آتش زدم بر سیگار..
آخ امان از روزگار.. وقتی روحم اسیر است چه سود است این فرار؟
مثل آتش واسه سیگار،خاطرات هم همه جا همراهند،همه جا کنارمند از این دیار به اون دیار..