دل نوشته

نمیدونم چرااز زندگیم برای هر کس که میگم باور نمیکنه.آدمای زیادی راتوزندگیم از دس دادم درحالی که خیلی دوسشون داشتم فقط بخاطر اینکه اونا فک میکردن دروغ میگم.بخاطرهمین مجبورشدم دردودلامو تودفتر خاطراتم بنویسم.امادفتر از دردودلام خوشوشش نیومد و به آخرین ورقش رسید ودیگه اجازه ندادچیزی بنویسم.منم مجبور شدم برم رو دیوار اتاقم بنویسم.بعدازچندوقت دیدم دیوار سفید هم با دردودلام موافق نبود وسیاه شد ودیگه جای خالی برای نوشتن دردودلام نذاشت.دیگه فهمیدم تو دنیا جایی برای دردودلای من نیس.اونارو تو دلم نگهداشتم.اما حس میکنم دلمم دیگه جای دردودلامو نداره.میترسم دلم لبریز بشه ودیگه اونوقته که هیچ جایی برای اونا ندارم.براهمین رفتم سراغ یه رفیقی که میدونستم همه حرفامو باور داره.همیشه کنارمه.هر لحظه حاضره دردودلمو بشنوه.هیچوقت لباشواز لبم جدا نمیکنه.تاعمق وجودم میره پایین وآرومم میکنه.وقتی دودش تو فضا میپیچه منو بغل میکنه.باحرارتش تن سرد بی روحم راگرما میبخشه.اسم رفیقم سیگاره.نمیدونم چرا باهاش رفیق شدم.آخه یه روزی من مخالف سر سخت سیگاربودم.اما حالا به چندپاکت ازاون هم قناعت نمیکنم.حالا موقع نماز یا هر جای دیگه ای.تنها دعام از خدا اینه که خدایا عزیزانم رابهم برگردون.بخداقسم کسایی را از دست دادم که به زندگیم معنی داده بودن.همه ی زندگیم وخانوادم اونا بودن.اما...تنهآرزوم همینه.آخه الان زندگی برام معنی نداره.براشون از شبایی گفتم که خونوادم بخاطر یه دعوایی کوچیک از خونه بیرونم کردن ویه هفته توکوچه وخیابون وخونه دوست وآشنا بودم.براشون ازروزایی که مث روانی ها ازم مراقبت روانی میکردن گفتم.براشون از روزایی که یه ورزشکار بودم ویه محقق روانشاسی بودم گفتم.براشون از رنج هایی که بخاطر عشقم کشیدم گفتم.اما اونا با نیش خند بهم گفتن:عاغاپسر دروغ نگو.بروبابا.هر چی من گفتم بخدااین زندگی منه اونا بیشتر منو ترد میکردن.تااینکه همشون از زندگیم رفتن ومنو از همه چی خالی کردن.حالا من موندم وسیگارو گریه وشب های کوتاه وتنهایی.اینایی که گفتم نه یه داستان غم انگیز بود نه یه رمان.این حرفای دلم بود که تو دلم مونده بود.برام دعا کنید.....

.....یاعلی.....