پارک بازی

By Hamkhone.ir

منِ حدوداً 80 سانتیمتری از پله های سرسره ی فکر می کنم 2، 3 متری،که شبیه یک غول آهنی کنار رودخانه بود، با لِی لِی بالا می رفتم و ویــــــــــــــــــــژ.....

اگر اسمش رو بشود پارک گذاشت، پارک ما همین یک سرسره را داشت با دو الاکلنگ که جای نشستن نداشتند...تا یک روز تاب و رنگ های زرد و قرمز و آبی را به این مجموعه ی آهنی ناقص اضافه کردند.

در روزهای اول دروغ نگفته باشم بعد از یک ساعت در صف وایسادن 10 عدد تاب خوردن نصیبمان می شد،بماند که چقدر سر و کله ی بچه ها به لبه ی تاب خورد و شکست...

آنوقت ها پارک ها جای نشستن و نظارت مادران و اولیا  نداشت،معمولاً بچه ها خودشان از پس خودشان بر می آمدند،مگر کار خیلی بیخ پیدا می کرد که بچه ای فین فین کنان با بغض می گفت:" الان میرم به مامانم میگم"...که اگر با فشار سنج فشارِ بچه ی تهدید شده را می گرفتی احتمالاً به نزدیک صفر میل می کرد و رنگ و رویش کم از زردچوبه نمی نمود...

بماند...

چند وقت پیش حدود ساعت یک نیمه شب توی پارک قدم می زدیم. کسی در پارک نبود به جز من و اخوی و دایی ودایی زادگانم، که آنها هم ماشالا واسه خودشان یک پارچه خانوم و آقا شده اند، مقصودم این است که بزرگ اند.همینطور که قدم می زدیم،چشممان به پارکِ بازیِ رنگارنگِ بچه ها افتاد،که آدم را یاد خانه ی شکلاتی می انداخت...

چشممان برقی زد ...

 تاب و الاکلنگ که پایمان هم توی شان جا نمی شد، بدون اینکه حرفی رد و بدل کنیم هم قدم به سمت سرسره ی کوچک پیچُ واپیچ رفتیم...

به سختی از تونلِ پلاستیکیِ تنگِ سرسره ی نیم وجبی بالا رفتیم و پنج نفری کیپِ هم آن بالا رسیدیم و به نفس افتاده و هن هن کنان فکر می کردیم اگر سر بخوریم در مسیر گیر می کنیم یا رد می شویم،که در همین موقع نور چراغ قوه و صدای سوت ما را از عالم بچّگی بیرون کشید...

بعلـــــــه نگهبان پارک بود..شروع کرد به دعوا کردنِ ما کودکان دراز، که بیایید پایین!آنجا چه می کنید!..خواستیم سر بخوریم که نگهبان وظیفه شناس مجبورمان کرد همان تونل تنگ و تاریک را که با زحمت فتح اش کرده بودیم، پایین بیاییم...

خلاصه ما ماندیم و دستی که در چیدن میوه ی کوچکی از کودکی در هوا ماند...

به همان قدم زدن معمولی مان ادامه دادیم...و من فکر می کردم پارک های کودکی مان با اینکه شبیه خانه شکلاتی نبود و  هرچقدر هم که باعث زخمی و کبود شدن دست و پا و سرمان می شد در عوض رده سنی نداشت و در آن تو با هر سنی، کودکی بودی که می خواستی بازی کنی...