مشکل اینجاست ؛
همیشه آدم های تنوع طلب ...
دست می گذارند رو آدمهای وفادار !
افسوس ...

"محمود دولت آبادی "

رسم دنیا درهمین است آنکه آمد رفتنی ست
بعدِ رفتن نام نیکت بر زبانها ماندنی ست

تا توانی خلق را ازخود مرنجان با سخن
آنکه بالاتر نشیند ، آخرش افتادنی ست

عمر و جانت گرچه عمر نوح هم باشد ولی
شیشه ی عمر گرانم عاقبت بشکستنی ست

تکیه بر ایمان خود کن هم رهِ شیطان مشو
ریسمانِ دست شیطان ظاهراً پوسیدنی ست

ثروتت بند است برشب شهرتت با یک تبی
عاقبت ثروت به دست وارثان بسپردنی ست

دل مبند برمال دنیا ، مالِ دنیا بی وفاست
خرقه ی زرهم بپوشی سیم و زرنابردنی ست

می شنو یک پند از دلخسته ی این روزگار
رسم دنیا درهمین است پند من بشنفتنی

این شما هستید
که تابلو زندگی
خود را
نقاشی میکنید
بهشت را
نقاشی کنید
و وارد آن شوید
طرح زندگیتون زیبا
عالم و آدم

وقتی کسے رو

خیلے دوس دارے

انقدری نبرش بالآ كہ

دست خودتم دیگہ بهش نرسہ

قطعه‌ای از کتاب

بخشی از پریشانی تو،ناشی از یک خشم مدفون شده است.
چیزی در تو هست،نوعی ترس و کم رویی، که اجازه ی ابراز خشمت را نمیدهد.
به جای آن به فروتنی ات می نازی!نوعی پاکدامنی اجباری برای خود پدید آورده ای:
احساسات را در عمق مدفون می کنی،و چون دیگر خشمی را تجربه نمیکنی،تصور میکنی یک قدیسی!
فرو خوردن خشم، انسان را بیمار می کند.

وقتی نیچه گریست

دل من می‌گویـد،
می‌شود در دل تلخی، عسل ناب چشید…
می‌شود زیبا دید،
می‌شود زیبا خواند،
می‌شود زیبا گفت،
شرط آن است که زیبایی را
بنشانیم پس پنجره‌ ی دیده‌ ی خویش
گره از گیسوی شب باز کنیم، و ببینیم سپیدی ِ سحر..
بگشاییم در و پنجره را
و به هـر رهگذری، کز سر کوچه‌ ی ما می‌ گذرد...
بفرستیم به لبخند درود...

مجازےدنیاےزیباییست
همدیگرراندیده ایم
اماباصمیمیت
رفتارمیکنیم
صداےهمدیگررا
نشنیده ایم،‌ولی از
حال هم خبرداریم
درصورت آفلاین
بودن نگران هم میشویم
کاش دنیاےواقعی
اینگونه بود....

فقط آن زمان که بنای معبد عشق را به اتمام رساندی ،

از خدا برای بازدید دعوت کن.

شکرواقعی آن است که عاشق لطف و قهر خداوند هر دو باشی.
قهر او عین لطف اوست.
پس قهر او نیز شکری واجب لازم دارد

اصلا اگر نیک بنگری،قهری وجود ندارد ،همه لطف است
عاشقانه پذیرای حوادث و رویدادها باش.

شب تون خدایی...