یه آرامشی تو عکس پروفایل شما هست
طبیعت
یه عکس پر از حس خوب

یه حسی مثل وقتی که در شیشه گلاب رو باز میکنیم و بو میکنیم ، یه همچین آرامشی داره

در عشق هیچ آرامشی وجود ندارد
هرکس که عشق را برای آرامش می‌خواهد اشتباه کرده است
حتی لحظه‌ای از عشق برای عاشق آرامِ
جان نمی‌آورد که عشق سراسر
هیجان شور و دلشوره است

میزی برای کار ؛ کاری برای تخت !
تختی برای خواب ؛ خوابی برای جان !
جانی برای مرگ ؛ مرگی برای یاد !
یادی برای سنگ ؛ این بود زندگی ؟

حسین پناهی

نامٺ شروع مبحث زیباے عاشقی سٺ

حا سین و یا و نون الفباے عاشقے سٺ

هرکس کہ عاشقت شده فهمیده سٺ کہ

تنها فقط حسـین، معـناے عاشقے ست

اَلسَلامُ عَلَيَڪ يا اباعَبدِالله الحُسَین(ع)

زندگی تصویریست

قلم و کاغذ و رنگش از توست

قلمت را بردار

و به نقاشی آن همت کن

گاه گاهی دو سه گامی

به عقب پای بگذار

و تماشایش کن

گر پسندیدی آن حرفی نیست

غیر از آن بود هنوز

کاغذ و رنگ و قلم در کف توست

تا که فرصت باقیست

قلمت را بردار

و به رنگی خوش تر

روشن و روشن ترکن

،،،،،،،،،مـــهــــربـــون بـــاش،،،،،،،،،

یادم باشد حرفی نزنم به کسی بر بخورد
نگاهی نکنم دل کسی بلرزد
خطی ننویسم آزار دهد کسی را
که تنها دل من ؛ دل نیست

افکارم را بر پایش نهادم تا هر از چندی با نوازش دلالتش واژه های افسار گسیخته را به درون کله ام باز براند. تصورات و خیالاتم اما انگشت وار پوسته پرنیان سپیدش را در می نوردید و فراز و فرازتر می رفت تا که خلوت سینه سرشارش از علوم غریبه را لمسیدم و از جوشش حیات بخشش شیره تاریخ به کامم فروریختم.
در همان اوان بود که برخاستم که نه دنیا محل قرار باشد و او نیز سایه گون برخاست که مریم وار تمام رشته های شب را از پیش رو به پس افکنده بود و تا تمام پستی بلندی های جغرافیا کش آمده بودند.
اینک هنر ساکت شده بود و بوی قلبم را می شنیدم و دیگر حواسم یک سر سیخ شده بود و وقتش رسیده بود که تمام هراس های به درآورده ام را در درون تاریکش فروبرم و بردم .
زندگی ام بود که مرا در آغوش می فشرد و هرچه تنگ تر می گرفت تا عصاره ام را بچلاند و کرد و آبم را در خود گرفت که پروردگاردیگری باشد و من دو تکه شده بودم لاشه ای افتاده در گوری و آبی بهر فرونشاندن تشنگی این جانی.
قاتلی که روحش به فراخی تمام جهان است و تنش میعادگاه عدم بود.
وطنش میعادگاه عدم بود!

عیدی سرشار از خنده برایتن ارزو دارم
خوشبختی یعنی خنده از ته دل
ببخشین دیگ ی مدتی نبودم
bozqurd

میدون شوش، داشتم قدم می زدم ک یهو دادا دکتر انوشه (روان شناس) رو دیدم.

چون عجله داشتم، خواستم به روم نیارم ک دیدمش!

اما انوشه سریع سمتم اومد و بی مقدمه محکم بغلم کرد و ماچ و اینا.

گفتم دادا کجا میری؟ گف: هر جا ک تو بری!

تبسمی زدمو پرسیدم: مگه آویزونمی؟ خندید و گف: لوووسترتم دادا

توی راه ازش خواستم در مورد عشق و ازدواج برام حرف بزنه.

یه کم تو فک فرو رفتو با عینکش سرگرم شد (عادت همیشگی انوشه)

یهو گف:

بعد ازدواج، 8 تا 17 ماه بعدش، تموم زیبایی های ظاهر زن و اندامش

و

تمومه جذابیت های مرد و تیپ و پولش

از چشم همسر میفته!

گفتم: آها خببب؟؟؟

ادامه داد ک بعد از اینکه این جذابیت ها و جاذبه ها افتاد و شکست، تازه آدم متوجه میشه

این شخصی ک اینقد قربون صدقش میرفت، یه بنده هست از جنس گوشت و خون!

حتی نفسش هم بو میده!

ادامه داره...